''Η απεγνωσμένη''υ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Ερμηνεύοντας το γεγονός που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος και το οποίο συνέβη στην οικία Σίμωνος του λεπρού με την παρουσία της γυναικός εκείνης που «κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού αλάβαστρον μύρου βαρυτίμου»1, ο Ιερός Χρυσόστομος στέκεται με ιδιαίτερο θαυμασμό στη γυναίκα εκείνη.

Αξίζει να παρακολουθήσουμε τη σκέψη και τη διδασκαλία του πατρός, ιδιαίτερα κατά την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη που η Εκκλησία μας μνημονεύει την πράξη της.

Και πρώτον. Η γυναίκα αυτή προσέρχεται στο Χριστό όχι χάριν σωματικής θεραπείας, αλλά χάριν τιμής και διορθώσεως της ψυχής της : «Διότι δεν είχε καμμία αναπηρίαν του σώματος· ώστε και ένεκα τούτου θα ημπορούσε κανείς πολύ να την θαυμάση»2.

Η ραθυμία Του Ραφαήλ Μισιαούλη στην Romfea.gr

Στην αποψινή ακολουθία, την ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Τρίτης, διαπιστώνουμε δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι οι ύμνοι αναφέρονται σε ένα σοβαρό αμάρτημα του ανθρώπου. Αυτό το αμάρτημα είναι η ραθυμία.

Η ραθυμία είναι η ακηδία, η αφροντισία, η υπνηλία που μας κάνει αρκετές φορές να παραμελούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, να παραμελούμε την αξιοποίηση όλων των αρετών των αρετών και να είμαστε αδρανείς.

Πέρα από τους ύμνους, οι οποίοι αναφέρονται στην ραθυμία και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα με τις δύο παραβολές, δηλαδή την παραβολή των δέκα παρθένων και την παραβολή των ταλάντων, γίνεται λόγος για την ραθυμία.

Κατ’ αρχάς οι παραβολές ήταν εικόνες παρμένες από την ζωή των ανθρώπων, των ποιμένων, των γεωργών και γενικά από την ζωή των λογικών όντων.

Έτσι, οι παραβολές αποτελούσαν μια ζωντανή εικόνα και χρησιμοποιούνταν σαν εποπτικό μέσο, ώστε να περάσει το μήνυμα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου στις καρδιές των ακροατών.

Στην πρώτη παραβολή, ο Κύριος παρουσιάζει τις πέντε παρθένες να βρίσκονται σε εγρήγορση και να είναι έτοιμες να υποδεχθούν τον Νυμφίο Χριστό, ενώ τις άλλες πέντες σε κατάσταση υπνηλίας και ραθυμίας.

Όταν, όμως, αιφνιδίως ακούστηκε η φωνή ότι «Έρχεται ο Κύριος», οι μεν έξυπνες παρθένες είχαν ευτρεπισμένες τις λαμπάδες, τις άναψαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο.

Οι άλλες όμως, οι οποίες ήταν ράθυμες, έψαχναν εκείνη την ώρα να ευτρεπίσουν τις λαμπάδες τους, χωρίς να καταφέρουν να τις ευτρεπίσουν.

''Η βασιλική επιδημία''Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Αναφερόμενος, αδελφοί μου αγαπητοί, ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, στην πανηγυρική και θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα «προ εξ ημερών του πάσχα» και μνεία της οποίας εορτάζει λαμπρά σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, την ονομάζει «βασιλική επιδημία»:

«Βασιλική έλευση γιορτάζουμε σήμερα εμείς οι πιστοί. Ας υποδεχθούμε θεοπρεπώς τον Βασιλέα (Χριστό). Έφθασε ο καιρός, ας μην κοιμώμαστε • τον νου προς τον Θεό ας ανυψώσουμε, το πνεύμα μην εμποδίσουμε, τις λαμπάδες μας με χαρά να ανάψουμε, τον χιτώνα της ψυχής να αλλάξουμε, τα βάγια ως νικητές να κρατήσουμε, και μαζί με το πλήθος να κραυγάσουμε αυτά που φωνάζει το πλήθος• μαζί με τα παιδιά να υμνήσουμε λέγοντας: "Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου"»1.

Έρχεται ο Βασιλεύς στα Ιεροσόλυμα.

Εισέρχεται ο Χριστός στην Αγία Πόλη.

Έρχεται για να ευεργετήσει και να ελεήσει τους πάντες.

Έρχεται «μετά των δούλων ο Δεσπότης, μετά των χρεωφειλετών ο πληρωτής, μετά των ασώτων η σωτηρία, μετά των καταδίκων ο ελευθερωτής, ... μετά των αγνωμόνων ο ελεήμων, ... μετά των αμαρτωλών ο αναμάρτητος»2.

Ευτρεπίζεται και πάλι ο Σταυρός.

Από Το Πάθος Στην Ανάσταση

Για την Romfea.gr | Σωτήριος Σαρβάνης

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η πιο κατανυκτική και πένθιμη περίοδος του έτους, κλείνει με την κορύφωσή της στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

Είναι Αγία και Μεγάλη, επειδή θα ζήσουμε κάτι μεγάλο, κάτι το συνταρακτικό. Είναι η εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας, η οποία θα κλείσει με την λαμπροτέρα Ανάστασή Του κατά την Κυριακή του Πάσχα.

Δεν φτάνουν τα λόγια και οι σκέψεις μας να μιλήσουμε για την καθεμιά ημέρα ξεχωριστά της Μεγάλης Εβδομάδας, γιατί είναι πάρα πολλά.

Ας δούμε συνοπτικά τι γιορτάζουμε την καθεμιά ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας.

«Ευλογημένος ο ερχόμενος»

''Μη παραδράμωμεν απλώς το ειρημένον''

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

«Εορτή επιτελούμε σήμερα και πανήγυρη, αγαπητοί. Γιατί ο Κύριός μας βρίσκεται πάνω στο Σταυρό καρφωμένος. Και μη παραξενευθείς, εάν εορτάζουμε εμείς, ενώ το γεγονός αυτό είναι λυπηρό»1.

Με αυτούς τους λόγους, αδελφοί μου αγαπητοί, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρουσιάζει τα θαυμαστά γεγονότα αυτής της ημέρας, της μεγάλης και επιφανούς της πίστεώς μας.

Θαύμα ο Σταυρός! Ενώ προηγουμένως ήταν προϋπόθεση ντροπής και τιμωρίας, τώρα γίνεται αφορμή δόξης και τιμής.

Χάρις σ Αὐτόν, ενώ είμασταν ατιμασμένοι και έκπτωτοι από τον Παράδεισο, τώρα αναδειχθήκαμε παιδιά του Θεού.

Χάρις σ Αὐτόν, γνωρίσαμε το Δημιουργό.

Χάρις σ Αὐτόν, οι δούλοι της αμαρτίας οδηγηθήκαμε στην ελευθερία της ενάρετης ζωής.

Χάρις σ Αὐτόν, η γη έγινε πια ουρανός.

Άνοιξη και Ανάσταση

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας | Romfea.gr
Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ο Θεός δίνει στον καθένα μας «συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α Κορ. ι 13).

Δίνει το χειμώνα των πειρασμών και των θλίψεων, αλλά και την άνοιξη της εκβάσεως και της αναψυχής.

Δίνει το θάνατο του φθαρτού σώματος, αλλά και την ανάσταση της ψυχής.

Δίνει το σταυρό, αλλά ο ίδιος γίνεται Κυρηναίος μας στην επίπονη άρση του. Και δεν υπάρχει σταυρός χωρίς ανάσταση, όπως δεν υπάρχει χειμώνας χωρίς άνοιξη.

Άνοιξη και Ανάσταση είναι έννοιες ταυτόσημες. Δεν μπορούμε να δεχθούμε τη μία και να απορρίψουμε την άλλη.

Δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την πρώτη και να αμφισβητούμε τη δεύτερη. Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Άφρον, συ ο σπείρεις, ου ζωοποιείται εάν μη αποθάνη• και ο σπείρεις, ου το σώμα το γενησόμενον σπείρεις, αλλά γυμνόν κόκκον, ει τύχοι σίτου η τινος των λοιπών (Α Κορ. ιε 36-37), δηλαδή, ανόητε, εκείνο που εσύ σπέρνεις, δεν παίρνει ζωή, εάν πρώτα δεν πεθάνει.

Πεθαίνει και σαπίζει ο σπόρος στη γη, για να αναστηθεί με την άνοιξη, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους νεκρούς, όπου το μεν σώμα διαλύεται στα «εξ ων συνετέθη», το δε πνεύμα ακολουθεί το δρόμο της αναστάσεως. Εκείνο που σπέρνεται κατά το θάνατο είναι φθαρτό, εκείνο που ανασταίνεται είναι άφθαρτο.

Δεν υπάρχει ετήσιος χρόνος χωρίς χειμώνα και άνοιξη και δεν υπάρχει θάνατος χωρίς ανάσταση. Ο θάνατος είναι το πλέον βέβαιο γεγονός και ο καθένας μας γνωρίζει πως αργά η γρήγορα θα επέλθει και στον ίδιο.
Τον επέτρεψε ο Θεός, «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται» και προηγείται της αναστάσεως, όπως ο χειμώνας προηγείται της ανοίξεως

Η πρόνοια του Θεού για τους εκλεκτούς Του

Για την Rofmea.gr | Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας

Θαυμαστὴ παρέμβαση στὸν Ὅσιο Ἄνθιμο τὸν Ἀρεθιώτη
Τρία χρόνια ἀπὸ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν του λειψάνων (25 Μαΐου 2013)

Ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ Ἀρεθιώτης ἦταν πράγματι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶχε ἀναλωθεῖ ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια στὴν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ μας.

Ὁ Ἰθακήσιος ἀσκητὴς τοῦ Βάλτου, ὁ Γέροντας τῆς Κυρᾶς τοῦ Βάλτου, (+1870), ὁ αὐτοχαρακτηριζόμενος «καλόγερος ἄπορος, ἀκτήμων καὶ μὴ ἔχων ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» βρισκόταν πάντοτε κάτω ἀπὸ τὴ θεία σκέπη, κάτω ἀπὸ τὴν ἀνύστακτη πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Τὰ ἄφηνε ὅλα στὴν θεϊκὴ παρέμβαση καὶ τὸ μόνο ποὺ τὸν ἀπασχολοῦσε ἦταν ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Γι’ αὐτὴν ἄλλωστε ἐγκατέλειψε καὶ πατρίδα καὶ οἰκείους καὶ παρεῖδε τὴ νεότητα καὶ τὶς κατὰ κόσμον «ὀμορφιὲς τῆς ζωῆς».

Τὴν πραγματικὴ ὀμορφιὰ τῆς ζωῆς, ἔλεγε, τὴν ἀπολαμβάνει ὅποιος βρίσκεται στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ μας, ὅποιος ἐφαρμόζει στὴν πράξη τὴν προτροπὴ τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Ἐπίῤῥιψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου καὶ Αὐτὸ σὲ διαθρέψει» (Ψλμ. νδ΄ 23).

Ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ζοῦσε καὶ ἀνέπνεε Χριστό. Ὅ,τι εἶχε δὲν τὸ θεωροῦσε δικό του, ἀλλὰ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸ διαχειρισθεῖ καὶ νὰ ὠφελήσει ψυχές.

Ἡ ζωή του ἦταν ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα ταπεινοῦ ἀσκητοῦ, ποὺ μὲ τὸν ἱδρώτα του κέρδιζε τὸν ἄρτο του τὸν ἐπιούσιο.

''Τις εστίν η παρούσα εορτή;'' Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

---

Ερμηνεύοντας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το γεγονός της Αναλήψεως του Σωτήρος Χριστού και παρουσιάζοντας στο ποίμνιό του το μέγεθος αυτής της εορτής, που είναι το κόσμημα όλων των εορτών, λέγει συν τοις άλλοις και τα εξής χαρακτηριστικά: «Ποια λοιπόν είναι η σημερινή εορτή; Είναι σεπτή και μεγάλη και υπερβαίνει τον ανθρώπινο νου και είναι αντάξια της γενναιοδωρίας του Θεού που την καθιέρωσε. Γιατί σήμερα έγινε συμφιλίωση του Θεού με το ανθρώπινο γένος. Σήμερα διαλύθηκε η παλιά έχθρα και τελείωσε ο μακροχρόνιος πόλεμος. Σήμερα επανήλθε κάποια θαυμάσια ειρήνη που ποτέ δεν την περίμεναν προηγουμένως οι άνθρωποι. Γιατί ποιος θα έλπιζε ότι ο Θεός επρόκειτο να συμφιλιωθεί με τον άνθρωπο; Όχι επειδή ο Κύριος μισούσε τον άνθρωπο, αλλ’ επειδή ο υπηρέτης ήταν αδιάφορος· όχι επειδή ο Κύριος ήταν σκληρός, αλλ’επειδή ο δούλος ήταν αχάριστος»1.
Σεπτή και μεγάλη, συγχρόνως, η εορτή της Αναλήψεως.

Το Θείον Πρόσωπον και το έργον του Παρακλήτου Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου - Καθηγητού | Romfea.gr

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου - Καθηγητού | Romfea.gr

---

Η μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, αποτελεί για την Εκκλησία μας ένας σπουδαίος εορτολογικός σταθμός. Την αγία αυτή ημέρα εορτάζει και πανηγυρίζει λαμπρά το μεγάλο γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος στην ομήγυρη των μαθητών του Κυρίου, ως συνεχιστής του απολυτρωτικού έργου του Χριστού.

Ο Κύριος και Θεός Παράκλητος είναι ο πρωτοστάτης αυτής της εορτής, γι’ αυτό Τον τιμάμε και Τον προσκυνάμε αυτή τη λαμπρή ημέρα και επίσης είναι αφιερωμένη η επόμενη ημέρα σε Εκείνον, η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. Η κάθοδός Του στον κόσμο την ευλογημένη εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ (Πράξ.2:1) σήμανε αναμφίβολα μια νέα εποχή για την πορεία του κόσμου και την ιστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. 

Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη του Θεού, όπως βλάσφημα δίδασκαν και διδάσκουν οι ανά τους αιώνες πνευματομάχοι αιρετικοί. Το Άγιον Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Είναι Θεός αληθινός, διότι μετέχει της θείας ουσίας ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό.

Τι γιορτάζουμε του Αγίου Πνεύματος;

 

Την Κυριακή της Πεντηκοστής γιορτάζουμε την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, με μορφή φωτιάς, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους, πενήντα μέρες μετά την ανάστασή Του και δέκα μέρες μετά την ανάληψή Του.

Η εορτή της Πεντηκοστής είναι εορτή της Αγίας Τριάδος, αφού με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος μαθαίνουμε ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος έγινε κατά την ημέρα της Κυριακής.

Ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί την Πεντηκοστή τελευταία εορτή από πλευράς αναπλάσεως και ανακαινίσεως του ανθρώπου: “Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία”.
Την Κυριακή λοιπόν εορτάζουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή, εκείνη την ημέρα ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού.
Όπως αναφέρεται και στο Συναξάρι της ημέρας:
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ὀγδόῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἁγίαν Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν.
Στίχοι
Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει,
Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.
Ἐκκέχυται μεγάλῳ ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ’ ἁλιεῦσι.
Ταῖς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Την Δευτέρα εορτάζουμε πάλι την Αγία Τριάδα αφού γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι κοινή είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού και ποτέ δεν μπορεί να χωρισθή και να απομονωθή ένα Πρόσωπο από τα άλλα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Όμως οι άγιοι Πατέρες μας πού έβαλαν σε άριστη σειρά και τάξη όλα τα θέματα της πίστεως μας, για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα, όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή, αλλά και ξεχωριστά σήμερα.
Ξεκάθαρο είναι το υπόμνημα του Συναξαρίου:
Τη αύτη ήμερα, Δευτέρα της Πεντηκοστής, αυτό το Πανάγιον και ζωοποιόν και παντοδύναμον εορτάζομεν Πνεύμα, τον ένα της Τριάδος Θεόν, το ομότιμον και ομοούσιον και ομόδοξον τω Πατρί και τω Υίω.
Στίχοι
Πᾶσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δι’ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.
Τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρεσβείαις τῶν Ἀποστόλων σου, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Εμείς σήμερα πού γιορτάζουμε τη δική μας Πεντηκοστή, πρέπει να γνωρίζουμε ότι την ήμερα αυτή, όταν εορταζόταν η Πεντηκοστή των Εβραίων, ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού.
Επειδή, λοιπόν, οι Άγιοι Πατέρες θεώρησαν καλό να ξεχωρίσουν τις γιορτές για να τιμήσουν με τον τρόπο αυτό το μεγαλείο του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος, γι’ αυτό την επομένη της Πεντηκοστής, την Δευτέρα, εορτάζουμε το Πανάγιο Πνεύμα, πού είναι μία υπόσταση της Αγίας Τριάδος.
Πηγή: Ορθόδοξες Απαντήσεις