ΣΤΑ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ ΣΤΑΧΥΑ ΜΙΑΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

ΣΤΑ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ ΣΤΑΧΥΑ ΜΙΑΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

 

Τα βράδυα αιωρούνται χαροποιά  στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας,ζωγραφίζουν την Πίστη,ως έκθαμβο,αγιοπρεπές θήλυ,που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη,πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων,πορφυροφορούσα κόρη,που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδακινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών,η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας,δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων,σουλατσάρει σε χλοερούς,φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών,,βαστάει  στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων,λούζεται μακάρια  στην μετάνοια ενός αλλόφρονα,που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής,η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού,που μικρά,βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγάθια του αγρού,το ανταριασμένο βουιτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων,που στέκονται πάντα όρθια,νοικοκύρηδες,φρεσκοπλυμμένοι χωρικοί,που τις Κυριακές παίρνουν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών,βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο,εκείνον τον ταπεινό,ολιγογράμματο ιερέα,που έβγαινε στον άμβωνα,να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης,ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα,που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια,σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα,ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο,ταιριαστό μπαχτσέ,με τις ντάλιες,τους κατιφέδες και τους κρίνους,η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών,κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβύθια,τις ελιές και το αχνισμένο,ζυμωτό ψωμί,χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου,σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών,η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών,παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή,στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς και ανυπόκριτες,παιδικές προσευχές,είναι το θεικό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής,το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού,η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού,μακάριοι αυτοί που την βρήκαν,να τους περιμένει με το πρωινό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου.

Γεώργιος Αγιοκυπριανίτης

 

* Ένα μικρό αντίδωρο αγάπης στους κατά Χριστόν αδελφούς μου,κόντρα στην κοινωνική άπνοια των ημερών και στην πνευματική ένδεια των καιρών.

Αναρτήθηκε από ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ στις 2:10 μ.μ.

Περὶ μετανοίας - Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Περὶ μετανοίας - Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

∆ιαγράψωμεν, ἀγαπητοὶ, τὰ τῆς μετανοίας φάρμακα,

ἵνα τῷ τῆς σωτηρίας λιμένι προσδράμωμεν.

Ἐτρώθημεν τῇ ἁμαρτίᾳ·

ἰαθῶμεν τῇ μετανοίᾳ·

διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ διάβολος ἔτρωσε·

διὰ τῆς μετανοίας ὁ Χριστὸς ἐθεράπευσεν·

ἐκεῖνος διὰ τῆς ἁμαρτίας τὰς ῥίζας κατεβάλετο·

ὁ Κύριος πρόῤῥιζον τὴν ἁμαρτίαν τῇ ἀξίνῃ τῆς μετανοίας ἐξέτεμεν.

Ἰδοὺ γὰρ, φησὶν, ἡ ἀξίνη ἐπὶ πᾶν δένδρον κεῖται.

Πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν, ἐκκόπτεται, καὶ εἰς πῦρ βάλλεται.

Ὁ διάβολος τὴν ἁμαρτίαν ὡς ζιζάνιον ἔσπειρε·

ὁ Χριστὸς τῇ δρεπάνῃ τῆς μετανοίας τὴν ζιζανιώδη ἁμαρτίαν ἀπέκειρε.

Κακὸν πάθος ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ καλὸν πρᾶγμα ἡ μετάνοια.

Φύγωμεν τοίνυν τὴν φοβερὰν, καὶ στέρξωμεν τὴν ποθεινήν.

∆ι' ἁμαρτίας ὁ διάβολος εἰς τὴν γέενναν ὁδηγεῖ·

διὰ μετανοίας ὁ Χριστὸς εἰς τὴν βασιλείαν χειραγωγεῖ.

Ἥμαρτες;

Ἡσύχασον·

οὐ γὰρ τὸ ἁμαρτεῖν τοσοῦτον δεινὸν, ἀλλὰ τὸ ἐμμεῖναι τῇ ἁμαρτίᾳ κακόν·

τὸ μὲν γὰρ ἀπολογίαν ἔχεται, τὸ δὲ ἀσύγγνωστον τιμωρίαν ἀποφέρεται.

Ἐπεὶ καὶ ὁ Πέτρος ἀρνησάμενος ἥμαρτε, καὶ Παῦλος διώκων τὸν Χριστὸν παρηνόμησε, καὶ ∆αυῒδ μοιχείαν καὶ φόνον ἐργασάμενος, ἄξια θανάτου ἔπραξεν.

Ἀλλ' εἰ καὶ ὡς ἄνθρωποι ἥμαρτον, ἀλλ' ὡς ἅγιοι μετενόησαν·

καὶ εἰ ἀπροόπτως τοῖς δικτύοις τῆς ἁμαρτίας περιέπεσαν, ἀλλὰ τὴν λύμην τῆς ἀπιστίας ἐκ τῶν τῆς διανοίας ὀφθαλμῶν ἀφελόμενοι, προσέδραμον τῇ μετανοίᾳ, ἵνα δι' αὐτῆς τὴν ἄφεσιν τῶν πλημμελημάτων ἀπενέγκωνται.

∆εῦτε οὖν, καὶ ἡμεῖς προσδράμωμεν τῇ μετανοίᾳ.

Εἰ γὰρ καὶ ἐφόρτισεν ἡμᾶς ὁ διάβολος τῇ ἁμαρτίᾳ,

ἀλλὰ κουφίζει ἡμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς, ὁ γεννηθεὶς ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου Μαρίας,

τῇ μετανοίᾳ τὸ φορτίον τῆς ἁμαρτίας εἰς ἑαυτὸν ἀναδεχόμενος·

Ἴδε γὰρ, φησὶν, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.

Ὁ διάβολος γὰρ τὴν ἁμαρτίαν τοῖς ἀνθρώποις ἐπέθηκεν·

ὁ Κύριος τὴν ἁμαρτίαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀνέλαβεν.

Ἐκεῖνος ἔδωκε τὴν ἁμαρτίαν, ἵνα τῆς ἁμαρτίας ἕνεκεν ἀπολέσῃ τὸν ἄνθρωπον·

ὁ Κύριος ἔλαβε τὴν ἁμαρτίαν, ἵνα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐλευθερώσῃ τὸ ἀτόπημα.

Πρὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας φοβερὸς ἦν ὁ διάβολος,

πρὸ τοῦ σταυροῦ ἀφόρητος ἦν ἡ ἁμαρτία·

ὁ δὲ σταυρὸς νῦν ἔθλασε τῆς ἁμαρτίας τὰ κέντρα·

φανεὶς ἐπὶ γῆς ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὡς ἀστραπὴν ἐπὶ τὸ τῆς γῆς χωρίον τὸν διάβολον κατέπαυσεν·

Εἶδον γὰρ, φησὶ, τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα.

Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐλυμήνατο τοῦ θανάτου τὴν βασιλείαν.

Εἰ γὰρ καὶ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως, καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐν τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδὰμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος·

ἀλλ' ὅμως μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου παίγνιον καὶ νηπίοις γέγονεν ὁ θάνατος.

∆ιὸ πάντες μετὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀνάστασιν ἐπικερτομοῦντες τοῦ θανάτου τὸν τῦφον, λέγομεν·

Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;

ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;

Πρὸ τοῦ σταυροῦ καὶ ἡ τοῦ ὄφεως συμβουλὴ θάνατον ἔπνεε·

μετὰ δὲ τὸν σταυρὸν, μετὰ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἰδοὺ καὶ πρεσβῦται καὶ γυναῖκες, μείρακές τε καὶ ἔφηβοι, ὥσπερ ληνοβάται βοτρύων, οὕτω καὶ αὐτοὶ πατοῦσιν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Ταῦτα ἔφην, ἵνα δείξω τῆς ἁμαρτίας τὴν πτῶσιν, καὶ τῆς μετανοίας τὴν δύναμιν.

Μὴ ὀξύνῃς οὖν καθ' ἑαυτοῦ τῆς ἁμαρτίας τὸ κέντρον, μὴ ἡ σὴ ῥᾳθυμία ἀκόνη γένηται τῆς ἁμαρτίας.

Οὐ κατακρίνῃ ὅτι ἥμαρτες, ἀλλὰ τιμωρῇ ὅτι ἁμαρτήσας οὐ μετενόησας.

Ὥσπερ γὰρ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματός σου γινώσκων ὁ Κύριος, τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην τοῖς ἀνθρώποις ἐπέτρεψε, καὶ πόας πρὸς τὴν ἰατρείαν ἁρμοζούσας τὴν γῆν βλαστάνειν ἐποίησεν·

οὕτω καὶ τῆς ψυχῆς εἰδὼς τὸ εὐόλισθον, καὶ τῆς ἁμαρτίας τὰ τραύματα, ὡς ἀλεξητήριον ψυχῶν, τὴν μετάνοιαν ἔδωκε, καὶ ταῖς θείαις καὶ πνευματικαῖς βίβλοις τὰς τῆς μετανοίας ἀφορμὰς ὥσπερ βοτάνας ἐνέθηκεν, ἵνα ἕκαστος ἡμῶν ἐντεῦθεν ἔχων τῆς ἰατρείας τὸ ἔμπλαστρον, φύγῃ τὸ πάθος, ἐπιθεὶς ἑαυτῷ διὰ τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ μὴ μέχρι ῥημάτων στῇ ἡμῶν ἡ μετάνοια·

ἄτοπον γὰρ διὰ ῥημάτων μὲν ὑφαίνεσθαι τὴν μετάνοιαν,

διὰ πραγμάτων δὲ μὴ οἰκοδομεῖσθαι τὴν Ἐκκλησίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.

Ὁμολόγησόν σου τὰ πλημμελήματα, ἄνθρωπε,

ἐξαγόρευσόν σου τὴν ἁμαρτίαν,

ἵνα λάβῃς σου τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας.

Ἐξαγορεύων, τῆς ἀφέσεως τῶν πλημμελημάτων δέχῃ τὴν δωρεάν.

Μάρτυς ἱκέσθω ∆αυῒδ ὁ λέγων·

Εἶπα, ἐξαγορεύσω κατ' ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῳ, καὶ σὺ ἀφῆκας τὴν ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου.

Νῦν ἐὰν εἴπῃς σου τὸ πλημμέλημα, εὑρίσκεις σου τὴν συγχώρησιν·

φιλανθρωπίας γὰρ ὁ παρὼν καιρός·

ἐν δὲ τῷ μέλλοντι αἰῶνι καὶ θρηνῶν ἀνόνητα θρηνήσεις,

καὶ μεταμελόμενος οὐκ ἀπολαύσεις τῆς συγχωρήσεως.

Ἐν γὰρ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;

Εἰ δὲ καὶ ἐξομολογήσῃ τὸ πλημμέλημα τότε, ὠφελήσεις σαυτὸν οὐδέν.

Καὶ γὰρ ὁ πλούσιος ὁρῶν τοῦ Λαζάρου τὴν ἔνδειαν εἰς εὐθηνίαν μεταβληθεῖσαν,

καὶ τὴν ἑαυτοῦ περιουσίαν εἰς ἄπειρον πτωχείαν καταπεσοῦσαν, ἔστενε μὲν, οὐκ ἠλεεῖτο δέ·

ἐθρήνει καὶ ὠδύρετο, ἀλλ' οὐκ ἀπήλαυσε παρακλήσεως·

ἐζήτει ἔλεον, ἀλλ' οὐκ ἔλαβεν, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς αἰτούμενος, μεταδοῦναι οὐκ ἤθελεν.

Ἐπλούτησεν ὧδε, ἀλλ' ἐπτώχευσεν ἐκεῖ·

ὧδε μεγάλα ἐφύσα ἐπὶ πλούτῳ, ἐκεῖ ἐλεεινὰ ἐφθέγγετο ἐπὶ πενίᾳ·

ὧδε οἴνων εἶχε χειμάῤῥους καὶ μύρων πηγὰς, ἐκεῖ καὶ σταγόνα ὕδατος ζητῶν οὐκ ἐλάμβανεν, ἀλλ' ὧδε κἀκεῖσε περιέῤῥει, ὑπὸ τοῦ ἀΰλου πυρὸς κατατηκόμενος.

Προσδράμωμεν οὖν καὶ ἡμεῖς τῇ μετανοίᾳ·

μετανοίας γὰρ καιρός·

σβέσωμεν τῆς ἁμαρτίας τὴν φλόγα τῇ δρόσῳ τῆς μετανοίας·

μὴ τῇ μακροθυμίᾳ τοῦ Θεοῦ προσχὼν, ἀμεταμέλητον κτήσῃ καρδίαν·

μή σου σκληρύνῃ τὴν γνώμην ἡ τοῦ Θεοῦ χρηστότης.

Τὸ γὰρ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἀγείρει καὶ ἄγει.

Ὅρα οὖν μὴ κατὰ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμεταμέλητον καρδίαν θησαυρίσῃς σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.

Ἥμαρτες; Μετανόησον·

μὴ διὰ τῆς ῥᾳθυμίας ἀνίατον σεαυτῷ τὸ πάθος ποιήσῃς.

Σκότος ἀλλοιοῦται, φωτὸς φανέντος·

καὶ ἁμαρτία ἀφανίζεται, μετανοίας ὀφθείσης.

Γεωργὸς ἑαυτοῦ γένου·

ὡς ζιζάνιον ἔκτιλον τὴν ἁμαρτίαν, ὡς ἄκανθαν θέρισον τὴν παρανομίαν,

ὡς ἀγριελαίου κλάδον, ὡς ἀνήμερον καὶ ἄκαρπον φυτὸν ἔκκοψον τὴν ἁμαρτίαν.

Χαίρουσι δαίμονες ἁμαρτίαν ὁρῶντες,

ἀγάλλονται ἄγγελοι μετάνοιαν καθορῶντες.

Εὐφραίνονται γὰρ, φησὶν, οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν κυριακὴν φωνὴν,

ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.

Μὴ γυμνώσῃς σαυτὸν, ἄνθρωπε, μὴ ῥίπτῃς τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν παντευχίαν,

ἵνα μὴ εὐάλωτος γένῃ τοῖς πολεμίοις·

τῷ τῆς μετανοίας θυρεῷ δέχου καὶ τίνασσε τῆς ἐπιθυμίας τὰ βέλη.

Ἡδεῖα ἡ πορνεία, ἀλλ' ἐπιβλαβής·

τραχεῖα ἡ σωφροσύνη, ἀλλ' ἐπωφελής.

Ἡ πορνεία συμπράττουσαν ἔχει τοῦ σώματος τὴν φύσιν·

ἡ σωφροσύνη συνεργοῦσαν ἔχει τοῦ Πνεύματος τὴν χάριν.

Ὅπου τοίνυν πορνεία, ἐκεῖ ὁ διάβολος κατοικεῖ

ὅπου δὲ σωφροσύνη, ἐκεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπαναπαύεται.

∆ιὰ τοῦτο ὁ μακάριος Παῦλος λέγει·

Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθείρει τοῦτον ὁ Θεός·

καὶ πάλιν φησίν·

Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο.

Στήσωμεν οὖν τῆς ἁμαρτίας τὴν ῥύμην τῇ ἀγκύρᾳ τῆς μετανοίας, ἵνα μὴ ἡ ἐπάλληλος τῶν ἐπιθυμιῶν ἀντίπνοια ναυάγιον ἡμᾶς ὑπομεῖναι παρασκευάσῃ.

Ἀλλ' οἱ μὲν πλωτῆρες ναυάγιον ἐν ὕδασιν ὑπομένουσιν, οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ποταμὸν τοῦ πυρὸς τὸν ῥέοντα ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ὡσεὶ μόλιβδος καταποντίζονται, οὐ σὺν ἅρμασι καὶ ἵπποις, ἀλλὰ σὺν λογισμοῖς καὶ γνώμαις.

Αἰδεσθῶμεν οὖν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀγαθότητα, ἐντράπωμεν αὐτοῦ τὰ πάθη, μὴ ματαιώσωμεν αὐτοῦ τοὺς μώλωπας, μὴ τὴν αἰσχρὰν ἡδονὴν τῆς καλῆς αὐτοῦ προκρίνωμεν ἡδονῆς καὶ ἐντολῆς, μὴ κακοῖς τὸν εὐεργέτην ἀμειψώμεθα, μὴ λάβωμεν αὐτοῦ τὰ μέλη, καὶ ποιήσωμεν πόρνης μέλη·

οὐκ ἐσμὲν γὰρ ἑαυτῶν κύριοι·

τιμῆς ἠγοράσθημεν.

Τίς δὲ ἡμᾶς ἀπέδοτο, ἢ τίς ἡμᾶς ὠνήσατο;

Ὁ διάβολος ἡμᾶς ἀπέδοτο διὰ τῆς ἁμαρτίας,

ὁ Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασε διὰ τῆς δικαιοσύνης.

Πῶς δὲ ἡμᾶς ἠγόρασε; χρυσίον, ἢ ἀργύριον δούς;

Οὐχὶ, ἀλλὰ τὸ οἰκεῖον αἷμα τὸ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολύ·

πάσας γὰρ ἡμῶν τὰς ἁμαρτίας ἠγόρασε·

πολλαὶ δέ εἰσι, καὶ ποικίλως καὶ διαφόρως ἐνοχλοῦσαι ἡμῶν τὴν σωτηρίαν.

Ποίας ἁμαρτίας;

Τὰς τοῦ νόμου·

ἀλλ' οὐχ ὅτι ὁ νόμος ἁμαρτία, μὴ γένοιτο·

ἀλλ' ὅτι ἐκτὸς νόμου ἁμαρτίαν οὐκ ᾔδειν.

Ἐπεὶ οὖν ὁ νόμος ὡς παραβάτην με ἔνοχον κατάρας ἐποίει, διὰ τοῦτο ἐλθὼν ὁ Χριστὸς Ἰησοῦς ἐξηγόρασέ με ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα.

Μὴ τὴν πάνδημον οὖν πρόνοιαν τοῦ διαβόλου προκρίνωμεν τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ·

μὴ πρὸς χάριν τῆς ἁμαρτίας παραδράμωμεν τῆς μετανοίας τὸ κάλλος.

Εἰ φοβῇ τὴν ἀπειλὴν, κατάφυγε ἐπὶ τὴν ἐντολήν·

εἰ μὲν μέλλουσαν κρίσιν ἀποδρᾶσαι θέλεις, ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ, καὶ ποίησον ἀγαθόν·

τουτέστιν, ἀπόθου τὴν ἁμαρτίαν, καὶ ἐργάτης γένου τῆς μετανοίας, ἵνα ὁ μὴ βουλόμενος τὸν θάνατον τῶν ἁμαρτωλῶν ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῇν αὐτοὺς, ἀποδεξάμενός σου τῆς ψυχῆς τὴν προθυμίαν, χαρίσηταί σοι τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας·

ἡμεῖς δὲ ὑπὲρ τῶν εἰρημένων αἶνον καὶ δόξαν ἀναπέμπωμεν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis

Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγηση

Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγηση

Ἱερὰ Μονὴ Σαγματᾶ

Τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας εἶναι ἀναμφισβήτητα τὸ βάπτισμά μας. Τὴν ἡμέρα ποὺ βαπτισθήκαμε ἀρνηθήκαμε τὸ διάβολο, τὰ ἔργα του, τὴ λατρεία του, τὸ σκοτάδι του καὶ ἑνωθήκαμε μὲ τὸν Χριστό· μπολιαστήκαμε στὸ Πανάγιο Σῶμα Του, τὴν ἐκκλησία. Μὲ ἄλλα λόγια γίναμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ- Πατέρα, μέλη τῆς δικῆς Του οἰκογένειας. Καὶ ξεκινήσαμε μία πνευματικὴ πορεία, ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν τελείωσή μας, τὴν θέωσή μας. Ἡ πνευματικὴ ὅμως αὐτὴ πορεία, πολλὲς φορὲς διακόπτεται ἀπὸ τὴν ἀμέλειά μας καὶ τὴν ἁμαρτία. Ξεχνᾶμε τὶς δωρεὲς καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, λησμονοῦμε τὶς ὑποσχέσεις ποὺ δώσαμε στὸ ἅγιο βάπτισμα καὶ ξαναγυρνᾶμε στὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Ὅμως ὁ φιλάνθρωπος Θεός, γνωρίζοντας τὴν ἀδυναμία μας, μᾶς προσφέρει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιστρέψουμε πάλι κοντά Του, νὰ διορθώσουμε τὴν πορεία μας, νὰ γιατρέψουμε τὶς πληγές μας. Καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως.
Ἡ ἁμαρτία καὶ οἱ καρποί της

Ἁμαρτία δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνον ἡ παράβαση κάποιων νόμων, ἢ ἡ παράλειψη κάποιου καθήκοντος. Στὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου ὁ Χριστὸς μᾶς δείχνει ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι κάτι πολὺ βαθύτερο. Εἶναι μιὰ ἀνταρσία, μιὰ ἐπανάσταση, καὶ κατὰ συνέπεια, μιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ-Πατέρα καὶ τὴν ἐκκλησία Του.

Οἱ καρποὶ αὐτῆς τῆς ἀπομάκρυνσης εἶναι ἐξαιρετικὰ πικροί. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ σημαίνει θάνατο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἁμαρτία, σὲ τελευταία ἀνάλυση, εἶναι κάθε ἐνέργεια αὐτοκαταστροφῆς. «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος».
Ἡ μετάνοια

Ἡ μετάνοια εἶναι ἕνα δεύτερο βάπτισμα, ἢ ἀνανέωση τοῦ βαπτίσματος. Δὲν εἶναι μιὰ τυπικὴ ἐξομολόγηση ποὺ κάνει κανεὶς πρὶν τὶς μεγάλες γιορτές, ἡ κάτω ἀπὸ σκληρὲς ψυχολογικὲς συνθῆκες. Ὅπως τὸ λέει ἡ λέξη, μετάνοια (μετανοῶ) σημαίνει τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγὴ ζωῆς, τὴν ἄρνηση τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἀλλαγὴ τῆς νοοτροπίας. Ἐὰν δὲν θελήσουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ἀλλάξουμε ζωή, τότε ἡ μετάνοιά μας δὲν εἶναι ἀληθινή.
Ἡ ἐξομολόγηση

Ἂν ἡ μετάνοια εἶναι τὸ πρῶτο μέρος τοῦ μυστηρίου, τὸ δεύτερο μέρος εἶναι ἡ ἐξομολόγηση, δηλαδή, ἡ ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ ὁμολογία τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἐξομολόγηση, μὲ ἁπλὰ λόγια, εἶναι τὸ ἄδειασμα τοῦ δηλητηρίου. Ὅταν πιεῖ κανεὶς δηλητήριο δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἐξομολόγηση. Ἐκεῖ βγάζουμε τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ξεγυμνώνουμε τὴν ψυχή μας, ἀποκαλύπτουμε τὶς πληγές μας, ὁμολογοῦμε τὴν ἀρρώστια μας, προσκομίζουμε τὸν προσωπικό μας πόνο.
Προετοιμασία

Σὲ πολλὰ θέματα τῆς πίστης μας, παρόλο ποὺ λεγόμαστε Χριστιανοί, ἔχουμε μεγάλη ἄγνοια. Εἰδικὰ ὅμως στὸ θέμα τῆς μετάνοιας καὶ ἐξομολόγησης, ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἐπιπολαιότητα, βρίσκονται στὸν μεγαλύτερο βαθμό. Οἱ περισσότεροι προσερχόμαστε στὸ ἐξομολογητήριο ἐντελῶς ἀνέτοιμοι. Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ μᾶς «ρωτήσει» αὐτός, σὰ νά ῾ναι ἡ ἐξομολόγηση ἀνακριτικὸ γραφεῖο. Ἢ προσερχόμαστε στὴν ἐξομολόγηση γιὰ νὰ ποῦμε πόσο «καλοὶ» ἄνθρωποι εἴμαστε καὶ πόσες καλοσύνες ἔχουμε κάνει. Ἡ στάση αὐτὴ δείχνει πὼς δὲν ἔχουμε ἐπιχειρηθεῖ μιὰ μικρή, ἔστω, προετοιμασία καὶ γνήσια αὐτοκριτική. Ἂν θέλουμε νά ῾μαστε εἰλικρινεῖς μὲ τὸν ἑαυτό μας, δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴν ἔχουμε κάνει μὲ κάποιο τρόπο. Μιὰ προσεκτικὴ καὶ εἰλικρινὴς ἐξέταση τῆς καρδιᾶς μας, θὰ μᾶς δείξει πὼς μέσα μας φωλιάζουν πλήθη παθῶν καὶ ἁμαρτιῶν.

Γιατὶ, βέβαια, ἡ πραγματικὴ ἁμαρτωλότητα δὲν εἶναι μόνον ἡ ἐξωτερικὴ συμπεριφορά, ἀλλὰ ἡ ἐσωτερικὴ διάθεση καὶ ἐμπάθεια.
Αὐτοέλεγχος

Εἶναι, λοιπόν, ἀπαραίτητο πρὶν προσέλθουμε στὸν πνευματικό, νὰ καθίσουμε σ᾿ ἕνα ἥσυχο μέρος, νὰ προσευχηθοῦμε θερμὰ στὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει ἀληθινὴ μετάνοια, νὰ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τῶν καρδιῶν μας καὶ νὰ κάνουμε μιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν τίμια βυθοσκόπηση. Στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ θὰ μᾶς βοηθήσουν πολὺ μερικὰ κείμενα τῆς ἐκκλησίας μας, ὅπως ἡ ἀνάγνωση τῶν Δέκα Ἐντολῶν, τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας τοῦ Κυρίου, τῶν εὐχῶν τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἕνας καθρέπτης, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο.

Τὴν ἐξαγόρευσή μας μποροῦμε νὰ τὴν ὑποδιαιρέσουμε σὲ τρεῖς βασικοὺς τομεῖς:

α) Ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό
Ἔλλειψη ζωντανῆς σχέσης μὲ τὸν Θεό.
Κλονισμὸς πίστεως καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Θεὸ καὶ στὴν πρόνοιά Του, στὶς ὁποιεσδήποτε δυσκολίες.
Ζητήματα πίστεως, ἀδυναμίας, ἀμφιβολίας, ὀλιγοπιστίας.
Ἀδιαφορία γιὰ τὴν προσευχή, νηστεία, θεία λατρεία, ἐκκλησιασμό, συχνὴ θεία μετάληψη.
Ἀδιαφορία γιὰ τὴν μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ πνευματικῶν βιβλίων.
Γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ, βλασφημία, ἢ λογισμοὶ βλασφημίας.
Ὅρκος, ἐπιορκία, ψευδορκία, ταξίματα.
Μαγεία, μαντεία, αἰσχρολογία κ.λπ., πίστη στὶς προλήψεις, στὴν τύχη, στὰ ὄνειρα.

β) Ἡ σχέση μας μὲ τὸν πλησίον
Ἔλλειψη ἀγάπης γιὰ τὸν πλησίον, ἀδιαφορία γι᾿ αὐτόν, ὑποτίμηση, περιφρόνηση.
Μίσος, φθόνος, χαιρεκακία, ἔχθρα, μνησικακία, ἐκδικητικότητα, ἀνταπόδοση κακοῦ, σκληρότητα, ἀσυγχωρησία, πικρία, ζήλεια.
Ἐριστικότητα, φιλονικία, κατάρες, ὕβρεις, εἰρωνεία, ἐμπαιγμός, κοροϊδία, χειροδικία, φόνος.
Κατάκριση, καταλαλιά, ἱεροκατηγορία, συκοφαντία, ραδιουργία, καχυποψία.
Ψεῦδος, ἀνειλικρίνεια, ἀνεντιμότητα.
Κλοπή, κατάχρηση, καταστροφὴ ξένης περιουσίας, κακομεταχείριση τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ.
Ἀγνωμοσύνη, ἀχαριστία, ἀναίδεια, θρασύτητα, ἔλλειψη σεβασμοῦ σὲ γονεῖς, προϊσταμένους, ἱερεῖς κ.λπ.
Σκανδαλισμὸς ἄλλων μὲ τὴ ζωή μας, τὴ συμπεριφορά μας, τὴν προκλητικὴ ἐμφάνιση.
Παράλειψη καλοῦ καὶ ἐλεημοσύνης.

Στὴν οἰκογένεια:
Ἔλλειψη ἀγάπης, πνεύματος θυσίας, ὑποχωρητικότητας καὶ ἀλληλοκατανόησης.
Ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος, καλοσύνης καὶ χρόνου γιὰ τὸν σύζυγο καὶ τὰ παιδιά.
Ἐριστικόχητα, πεῖσμα, ὑπονόμευση συζύγου.
Ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἀνατροφὴ καὶ χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν.
Παράλογες καὶ ἐγωιστικὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ σύζυγο καὶ παιδιά.
Ἄκαιρες, πιεστικὲς καὶ ἀδικαιολόγητες ἐπεμβάσεις στὴ ζωὴ καὶ στὶς ἀποφάσεις τῶν παιδιῶν, ἢ στὶς οἰκογένειές τους.
Ὑπονόμευση τῶν προσπαθειῶν τους καὶ τοῦ δεσμοῦ τους.
Μοιχεία.

Στὸ ἐπάγγελμα:
Ἀπάτη, νοθεία στὴν ἐργασία ἡ στὸ ἐμπόρευμα.
Αἰσχροκέρδεια, κατάχρηση, παρανομία, τοκογλυφία, ἀπόκρυψη ἐμπορευμάτων, κλοπή.
Ἀνεντιμότητα στὶς συναλλαγές, δολιότητα ἐπαγγέλματος.
Κακομεταχείριση, ἐκμετάλλευση, ἀδικία σὲ βάρος τῶν ὑπαλλήλων, ἐργατῶν, ὑφισταμένων.
Προσωποληψία.

γ) Ἡ σχέση μας μὲ τὸν ἑαυτό μας.
Ἀδιαφορία γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ κατάρτισή μας.
Ἀνευθυνότητα, ραθυμία, ἀκηδία, ἀμέλεια.
Διασκεδάσεις, χαρτοπαιξία, γαστριμαργία, λαιμαργία, μέθη, ναρκωτικά.
Φιλαργυρία, ἀπληστία, πλεονεξία, πλοῦτος, καταναλωτικὴ μανία, πολυτέλεια, ἐπιδίωξη βολέματος, ἀτομισμός.
Ὑποκρισία.
Αἰσχρολογία, ἀργολογία, φλυαρία.
Θυμός, ὀργή.
Ὑπερηφάνεια, οἴηση, ἐγωισμός, ὑπεροψία, ματαιοδοξία, κενοδοξία, φιλαρχία, φιλοπρωτεία, μεγαλομανία, μεγαλοστομία, φιλαρέσκεια, ἐπιδίωξη ἐπαίνων, πεῖσμα, ἰσχυρογνωμοσύνη, δαιμονικὴ αὐτοπεποίθηση, ἰδιοτροπία.
Ἁμαρτίες καὶ πειρασμοὶ τῆς σάρκας.
Ἔλλειψη σεβασμοῦ στὸ σῶμα, ποὺ εἶναι ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀνάγνωση ἀνήθικων περιοδικῶν, βιβλίων κ.λπ. ἡ θέαση ἀνήθικων κινηματογραφικῶν, θεατρικῶν, τηλεοπτικῶν ἔργων.
Ἀνήθικες σκέψεις, λογισμοί, φαντασίες.
Πορνεία, μοιχεία, αὐνανισμὸς κ.λπ. σαρκικὰ ἁμαρτήματα.
Ἔκτρωση.

Ἀφοῦ, λοιπόν, ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ εἰλικρίνεια, ἂς γράψουμε σ᾿ ἕνα χαρτί, ὅ,τι συλλέξαμε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἔρευνα καὶ ὕστερα ἂς προστρέξουμε στὸν πνευματικό.
Ἐμπόδια-δικαιολογίες-ἐνστάσεις

Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς δὲν εἶναι χωρὶς ἐμπόδια. Ἐνῶ κατὰ βάθος μπορεῖ νὰ ἐπιθυμοῦμε τὴν ἐπιστροφή μας, δὲν κάνουμε τὸ σωτήριο βῆμα. Ἀναβάλλουμε τὴν ἐξομολόγηση, προσπαθώντας μὲ διάφορες δικαιολογίες νὰ καθησυχάσουμε τὴ συνείδησή μας. Εἶναι συνηθισμένες οἱ δικαιολογίες: «Γιατί νὰ ἐξομολογηθῶ; Δὲν σκότωσα, δὲν ἔκλεψα...» ἢ «ἐγὼ τὰ λέω στὴν εἰκόνα...» κ.λπ. Ἄλλοι, πάλι, διστάζουμε ἀπὸ ντροπή, ἢ ἀπόγνωση. Ἄλλοι ζητοῦμε ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ μᾶς διαβάσει εὐχέλαιο ἢ μόνον τὴν συγχωρητικὴ εὐχή. Ὅμως μάταια προσπαθοῦμε νὰ καθησυχάσουμε τὴ συνείδησή μας. Δικαιολογίες μποροῦμε νὰ βροῦμε ἄπειρες. Ἡ καρδιά μας ὅμως μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ μετάνοια μπορεῖ νὰ ἀναπαυτεῖ.
Μπροστὰ στὸν πνευματικὸ

Ὅταν εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ τὸ μεγάλο βῆμα, ἂς προστρέξουμε στὸν πνευματικό, ποὺ θὰ τὸν νιώσουμε σὰν πατέρα καὶ ἂς τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας. Γιὰ νά ῾ναι εὐπρόσδεκτη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ ἐξομολόγησή μας, πρέπει νὰ γίνει μὲ ταπείνωση, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ εἰλικρίνεια, μὲ ἀκρίβεια, χωρὶς ὑπερβολές. Ἂς ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι κατὰ τὴν ἱερὴ ὥρα τῆς ἐξομολόγησης:

α. Δὲν μεταφέρουμε εὐθύνες σὲ ἄλλους, δὲν ἀναφέρουμε ἄλλους, οὔτε ἐξομολογούμαστε τὰ ἁμαρτήματα ἄλλων. Ἀναλαμβάνουμε ὅλη τὴν εὐθύνη καὶ ἀποφεύγουμε τὶς δικαιολογίες καὶ τὰ μισόλογα.

β. Δὲν ἀρχίζουμε ἱστορίες ὁλόκληρες καὶ ἐκτεταμένες περιγραφές. Εἴμαστε σύντομοι καὶ συγκεκριμένοι.

γ. Δὲν ἐξομολογούμαστε γενικὰ καὶ ἀόριστα (π.χ. «Εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλός», ἢ «ὅλες τὶς ἁμαρτίες τὶς ἔχω κάνει»). Ἀναφέρουμε συγκεκριμένα σὲ τί βρεθήκαμε ἀνάξιοί της ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

δ. Δὲν ἀναφέρουμε τὰ καλά μας ἔργα καὶ τὶς (ἀνύπαρκτες) «ἀρετές» μας.

ε. Δὲν ἀναφέρουμε ἁμαρτίες ποὺ ἔχουμε ἐξομολογηθεῖ (ἐκτὸς ἂν τὶς ἐπαναλάβαμε).

γ. Δὲν ἀποκρύπτουμε τίποτα, γιατὶ ἔτσι ἐμπαίζουμε τὸ μυστήριο.
Μετὰ τὴν ἐξομολόγηση

Ὁ πνευματικός μας πατέρας, ἀφοῦ μᾶς ἀκούσει, θὰ μᾶς συμβουλεύσει καὶ θὰ μᾶς κατατοπίσει πῶς θὰ ἀγωνιστοῦμε καὶ πῶς θὰ διορθώσουμε τὴν πορεία μας. Πιθανὸν νὰ μᾶς δώσει κάποιο ἐπιτίμιο. Αὐτὸ δὲν ἔχει χαρακτήρα τιμωρίας ἢ ἐξιλέωσης. Τὸ ἐπιτίμιο εἶναι πνευματικὸ φάρμακο καὶ πνευματικὸ ἀγώνισμα ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει ἀποτελεσματικά, γι᾿ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ τὸ δεχόμαστε μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ νὰ τὸ τηροῦμε μὲ ἐπιμέλεια καὶ ἀκρίβεια.

Στὸ τέλος ὁ πνευματικός μας θὰ μᾶς διαβάσει τὴν συγχωρητικὴ εὐχὴ καὶ ἔτσι θὰ ἀποκατασταθοῦμε πάλι στὸ πατρικὸ σπίτι, στὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ-Πατέρα. Καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας ἑτοιμάζει καὶ μᾶς παραθέτει οὐράνια τράπεζα. Μᾶς κάνει κοινωνοὺς τοῦ σώματος καὶ αἵματός Του. Μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς μας.
Μετάνοια: ἕνας ἀτέλειωτος δρόμος

Πολλοὶ ρωτοῦν: «Κάθε πότε πρέπει νὰ ἐξομολογούμαστε»; Θὰ ἀπαντήσουμε πολὺ ἁπλά: Ὅποτε ἔχουμε κάτι. Οὔτε ἀραιὰ καὶ σπάνια, ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ τὸ παραμικρό. Ἂν π.χ. πέσουμε καὶ χτυπήσουμε καὶ τὸ τραῦμα εἶναι μικρό, δὲν χρειάζεται νὰ ἐνοχλήσουμε τὸν γιατρό. Ἂν τὸ τραῦμα εἶναι μεγάλο, τότε ἀσφαλῶς θὰ τὸν ἐπισκεφθοῦμε.

Ἀφοῦ, λοιπόν, τὰ καθημερινὰ ἁμαρτήματα δὲν μποροῦμε εὔκολα νὰ τὰ ἀποφύγουμε, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ζοῦμε σὲ συνεχῆ μετάνοια καὶ τακτικὴ ἐξομολόγηση. Χρονικὲς συνταγὲς δὲν ὑπάρχουν. Ὁ καθένας ἔχει τὴν ἰδιαιτερότητά του, τὶς δικές του ἀνάγκες καὶ μποροῦμε μὲ τὸν πνευματικό μας πατέρα νὰ βροῦμε τὴν χρυσὴ τομή.

Τέλος ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ μετάνοια εἶναι ἕνας ἀτέλειωτος δρόμος, μιὰ διαρκὴς κατάσταση, ποὺ δὲν σταματάει ποτέ. Δὲν ὑπάρχει τέλος στὴ μετάνοια, γιατί τοῦτο θὰ σήμαινε τέλεια ὁμοίωση μὲ τὸν Θεό. Ἔτσι ἔζησαν οἱ ἅγιοι τῆς ἐκκλησίας μας. Ἔτσι ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὴν ζήσουμε καὶ ἐμεῖς. Αὐτὴ ἂς εἶναι καὶ ἡ προσευχή μας: «Κύριε, δώρησαί μοι μετάνοιαν ὁλόκληρον καὶ καρδίαν ἐπίπονον εἰς ἀναζήτησίν σου».

Μητροπολίτης Ἀνδρέας : «Κουστωδίες ὁλόκληρες ἔχουν οἱ πολιτικοί μας καὶ ἡ ἀκριτικὴ Ἐπαρχία δὲν φρουρεῖται».

Μητροπολίτης Ἀνδρέας : «Κουστωδίες ὁλόκληρες ἔχουν οἱ πολιτικοί μας καὶ ἡ ἀκριτικὴ Ἐπαρχία δὲν φρουρεῖται».

(Λόγος τοῦ Μητροπολίτου κατὰ τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ φρικαλέου ἐγκλήματος ἀπὸ Ἀλβανὸ σὲ δύο ἡλικιωμένους τῶν Κτισμάτων Πωγωνίου Ν. Ἰωαννίνων στὶς 13.5.2013)
Ἡμέρα θλιβερή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ χθεσινὴ ἡμέρα, ὄχι μόνο γιὰ τὰ Κτίσματα, ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐρύτερη περιοχή μας, ἀλλά, θὰ ἔλεγα, καὶ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα. Ἕνα ἔγκλημα ἀποτρόπαιο συνετάραξε τὶς ψυχὲς ὅλων μας. Ἕνας σεσημασμένος κακοποιός, ἀπὸ τὸ Μπεράτι, χωρὶς νὰ γνωρίζει τὰ θύματά του, τοὺς ἀφήρεσε χωρὶς δισταγμὸ τὴ ζωή, γιὰ λίγα χρήματα. Ἐνῷ πρωτύτερα εἶχαν κινδυνεύσει καὶ κάποιοι κάτοικοι τοῦ χωριοῦ στὸ καφενεῖο, ἐναντίον τῶν ὁποίων ὁ ἀδίστακτος δολοφόνος, ἔριξε χειροβομβίδα, ἡ ὁποία ὡς ἐκ θαύματος, δὲν ἐξερράγη.
Εἶναι φυσικὸ μετὰ τὸ φρικαλέο αὐτὸ ἔγκλημα νὰ κυριαρχήσει ὁ φόβος καὶ ἡ ἀβεβαιότητα καὶ γιὰ τὸν ἐπὶ πλέον λόγον ὅτι, προσέξτε, τὰ σύνορα σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀκριτική μας ἐπαρχία ἔχουν μείνει ἀπὸ ἀρκετοῦ χρόνου ἐντελῶς ἀφύλακτα. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, χθὲς τὸ πρωὶ, ἔτσι ἀπὸ μία ἐσωτερικὴ παρόρμηση, μετὰ τὴν Θ. Λειτουργία ἐπισκέφθηκα τὸ στρατιωτικὸ φυλάκιο τῆς Κακαβιᾶς, χωρὶς νὰ ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου τὶ εἶχε συμβεῖ ἐδῶ. Ἐπῆγα, γιὰ ποιὸ λόγο ; Γιὰ νὰ τονώσω καὶ νὰ ἐνισχύσω αὐτὰ τὰ λίγα παιδιά - ἕξι (6) στρατιῶτες εἶναι ὅλοι κι ὅλοι - τὰ ὁποῖα «φυλᾶνε Θερμοπῦλες».
Ὅμως, γεγονὸς μένει, καὶ τὸ ξαναλέω, ὅτι τὰ σύνορα ἀπὸ τὴν Μουργκάνα ἕως τὸ Γράμμο παραμένουν ἀτυχῶς ἀφύλαχτα χρόνια τώρα. Ἡ πολιτεία παρὰ τὶς ἔντονες διαμαρτυρίες μας ἐμείωσε δραματικὰ τὴ στρατιωτικὴ θητεία σὲ ἐννέα (9) μῆνες. Κι’ ὅταν ἔλεγα σὲ κάποιους ἁρμοδίους : « - Μὰ τρελαθήκατε,τὶ κάνετε ἐδῶ, ποιὸς θὰ φυλάξει τὰ σύνορα ;» Ἀπαντοῦσαν μὲ «ἁγίαν ἀφέλειαν»: « - Οἱ συνοριακοὶ φρουροί». Ἀλλά, νὰ ὅμως, ποὺ καὶ οἱ συνοριακοὶ φρουροὶ ἐλάχιστοι ἔχουν μείνει ἐδῶ. Ἐσεῖς βλέπετε συνοριακοὺς φρουρούς ; Ἐγὼ ποὺ γυρίζω σὲ ὅλα τὰ χωριὰ σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι δὲν βλέπω, παρὰ ποὺ καὶ ποὺ, ἄν θὰ δῶ ἕναν - δυὸ ἀπ’ αὐτούς. Ὁ λόγος εἶναι, ὅτι μετεκινήθησαν καὶ συνεχίζουν νὰ μετακινοῦνται πρὸς τὸν Ἕβρο, ἄλλοι δὲ ἐξ αὐτῶν τοποθετοῦνται στὰ Ἰωαννίνα, ἐδῶ καὶ ἐκεῖ στὶς μεγάλες πόλεις νὰ φυλᾶνε τοὺς πολιτικούς μας. Κουστωδίες ὁλόκληρες ἔχουν οἱ πολιτικοί μας καὶ ἡ ἀκριτικὴ Ἐπαρχία δὲν φρουρεῖται. Τοὺς τὰ λέω τῶν ἁρμοδίων. Δὲν τὰ λέω σὲ σᾶς τώρα μόνο. Ἀλλ’ ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τὰ ἀπευθύνω καὶ σὲ σᾶς.
Τὸ ἀποτέλεσμα ποιὸ εἶναι ; Ἡ Ἑλλάδα, καὶ ἰδιαίτερα ἡ ἀκριτική μας Ἐπαρχία, ἡ ὁποία καὶ μᾶς ἐνδιαφέρει περισσότερο, ἔχει γίνει ξέφραγο ἀμπέλι, ὥστε οἱ διάφοροι Ἀλβανοὶ κακοποιοί, νὰ μπαινοβγαίνουν ἄνετα μεταφέροντας ναρκωτικά, κλέβοντας καὶ σκοτώνοντας ἀδίστακτα ἀνύποπτους ἀνθρώπους, παρὰ τὶς φιλότιμες προσπάθειες τῆς Ἀστυνομίας, ἡ ὁποία - ἐγὼ θὰ τὸ πῶ, ἐκφράζοντας τὴν Μητρόπολή μας, καὶ τὸ πρόσωπό μου ἄν θέλετε - ἡ ὁποία Ἀστυνομία ἔχει ἀμέριστη τὴν ἀγάπη μας καὶ τὴν συμπαράστασή μας. Καὶ λέω κάποιες φορὲς στοὺς ἁρμοδίους : Λῦστε τὰ χέρια τῆς Ἀστυνομίας. Ἄν τὸ κάνατε ἐσεῖς ποὺ δὲν τὸ ἀκούσατε νὰ τὸ λέω, τόσο τὸ ἔκαναν καὶ ΄κεῖνοι ποὺ τὸ ἄκουσαν.
Ὅμως, τοὺς τελευταίους καιρούς ἔχει ἐπικρατήσει καὶ μιὰ ἄλλη συνήθεια. Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ συνήθεια: Νὰ ἀποφυλακίζονται διάφοροι κακοποιοὶ, καὶ μάλιστα κακοποιοὶ ἐξόχως ἐπικίνδυνοι, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν τὸ ὁλέθριο ἔργο τους. Δὲν ξέρω ἄν τοὺς δίνουν καὶ πιστοποιητικὰ χρηστοηθείας σ’αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀπολύουν ἀπὸ τὶς φυλακές. Πάντως τοὺς ἀπολύουν. Καὶ τὸ λέω αὐτό, γιατὶ ἐκτὸς καὶ ἄλλων παραδειγμάτων ποὺ ἔχουμε κατὰ καιροὺς καὶ μόλις στὸ πρόσφατο παρελθὸν, ὁ εἰδεχθής δολοφόνος τῶν Κτισμάτων, εἶχε ἀποφυλακιστεῖ ἀπὸ τὶς φυλακὲς τοῦ Ναυπλίου. Δηλαδή τρελαθήκαμε ! Εἶναι πράγματα ἐξωφρενικὰ αὐτά !
Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, προσέξτε. Συγχωρεῖστε μου λίγο καὶ τὸν τόνο τῆς φωνῆς μου , ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ μου, δίκην ἀγανακτήσεως. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, λόγῳ τοῦ ἀξιώματός μου, λόγῳ τῆς ἡλικίας μου - κάποιοι ἴσως ἐξ ὑμῶν θὰ μ’ ἐνθυμοῦνται νεαρὸν ἱεροκήρυκα μὲ μαῦρα γένεια, τώρα περάσαν 40 καὶ πλέον χρόνια ἀπὸ τότε - ἀλλὰ καὶ λόγῳ τοῦ ὅτι διακονῶ τὴν ἀκριτικὴ ἐπαρχία 46 ὁλόκληρα χρόνια, ἀπευθύνομαι στὴν πολιτικὴ καὶ λοιπὴ ἡγεσία τῆς Χώρας γιὰ νὰ τοὺς πῶ εὐθέως καὶ ἄνευ περιστροφῶν, ἤ μᾶλλον νὰ τὸ ἐπαναλάβω γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά. Θὰ μοῦ πεῖτε καὶ ποιὸς θὰ σ’ ἀκούσει Δεσπότη μου ἀπ’ αὐτὸ τὸ ἀκραῖο σημεῖο τῆς Πατρίδος; Νὰ σᾶς πῶ ἕνα μυστικό ; Ἀκοῦνε στὸ κέντρο. Ἀκοῦνε καὶ παραακοῦνε. Καὶ ὑπολογίζουν τὴν φωνὴ τοῦ Ἐπισκόπου. Ἄς κάνουν ὅτι ἀδιαφοροῦν. Ἔχω τεκμήρια ὅτι ἀκοῦνε. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ λέω τώρα, ὥστε νὰ φθάσουν «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων» στὶς ἀκοὲς τῶν ἐνδιαφερομένων. Τὶ τοὺς λέω: - Κύριοι λάβετε ἐπειγόντως μέτρα γιὰ τὴν περιφρούρηση τῆς ζωῆς καὶ τῆς περιουσίας καὶ τῆς τιμῆς τῶν κατοίκων τῆς ἀκριτικῆς μας Ἐπαρχίας. Τὸ πρᾶγμα δὲν πάει ἄλλο. «Ὥς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει». Καὶ «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί». Τρέχουν οἱ καιροὶ, τρέχουν τὰ γεγονότα, δὲν μᾶς περιμένουν. Νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὴν ρᾳστώνη μας καὶ τὴν ἄνεσή μας. Καὶ τοὺς λέω ἀκόμα: - Μὴν συντελεῖτε στὴν ἐρήμωση τῶν χωριῶν μας παίρνοντας ὅλες τὶς Ὑπηρεσίες στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα. Ξέρετε τὶ ἀγῶνα κάνουμε αὐτὸ τὸν καιρό ; Ὁ Δήμαρχος ποὺ εἶναι ἐδῶ τὸ γνωρίζει. Θηριομαχοῦμε κυριολεκτικὰ νὰ κρατήσουμε τὶς Ὑπηρεσίες, γιατὶ ἀλλιῶς ὄχι μόνο τὸ Πωγῶνι, ὄχι μόνο ἡ Κόνιτσα, ἀλλὰ ὅλη ἡ παραμεθόριος Ἑλλάδα θὰ σβήσει μὲ τὴν τακτικὴ τῆς πολιτείας.
Λοιπόν, ἐπανερχόμενος στοὺς πολιτικούς μας τοὺς λέω ὅτι : - Μόνον ὁ θάνατος θὰ μοῦ κλείσει τὸ στόμα. Ἐγὼ θὰ σᾶς τὸ φωνάζω καὶ θὰ σᾶς λέω ὅτι «ἐσχάτη ὥρα ἐστί». Ὄχι ἄλλο αἷμα. Ὄχι ἄλλο ἐγκλημα. Ὄχι ἄλλη περιφρόνηση γιὰ ὅσους ἐπιμένουν νὰ ζοῦν ἐδῶ στὴν γῆ τῶν πατέρων τους. Καιρὸς νὰ ἀναλάβουμε ὅλοι τὶς εὐθῦνες μας. Ἰδιαίτερα ἐσεῖς οἱ πολιτικοὶ ποὺ διαχειρίζεσθε τὶς τύχες αὐτοῦ τοῦ τόπου, αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Αὐτὰ τοὺς λέω. Διότι ἀδελφοί, ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς τὸ ἐξομολογηθῶ : Δὲν βάζω τὸν θρόνο πάνω ἀπὸ τὶς ἀρχές μου. Ὄχι. Ποτέ. Τὶς ἀρχές μου βάζω πάνω ἀπὸ τὸ θρόνο. Γιατί, κοιτᾶξτε, τὸ θρόνο κάποτε θὰ τὸν χάσω αὔριο, μεθαύριο. Θὰ πεθάνω. Οἱ ἀρχές μου ὅμως, θὰ μένουν. Καὶ γι’ αὐτὲς τὶς ἀρχὲς ἀγωνίζομαι. Ἔχετέ το λοιπόν, ὑπόψιν σας καὶ ὅσοι μένουμε ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ ὅσοι μένετε σὲ ἄλλες περιοχὲς ἀλλὰ κατάγεσθε ἀπὸ τὴν περιοχὴ αὐτή, νὰ ἑνώσουμε τὶς δυνάμεις μας γιὰ νὰ συγκρατήσουμε καὶ νὰ περισώσουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν. «Ἡ ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει». Αὐτὸ νὰ εἶναι τὸ σύνθημά μας.
Τὸσον οἱ συλλειτουργοί μου, ὅσον καὶ ἐγὼ εὐχόμεθα ὁ Κύριος ν’ ἀναπαύσει τὶς ψυχές τῶν ἀειμνήστων «ἀδίκῳ θανάτῳ θανατοθέντων Θωμᾶ καὶ Σοφίας, νὰ παρηγορεῖ τὰ παιδιά τους καὶ τοὺς οἰκείους τους γενικῶς, καὶ προσέξτε ὅσοι μένετε ἐδῶ στὰ Κτίσματα : Μὴ φοβᾶστε, ἡ Ἑλλάδα δὲν πεθαίνει ! Ὁ Χριστὸς θὰ νικάει !γιατὶ ἐνδεχομένως νὰ σᾶς ἔχουν δημιουργηθεῖ κάποια συναισθήματα φόβου. Εἶναι ἐν μέρει φυσικὸ αὐτό. Ἐγὼ σᾶς λέω μὴ φοβᾶστε ! Μὴ φοβᾶστε ! Ἐμπιστευθεῖτε τὸν ἑαυτό σας εἰς τὸν Θεόν καὶ ἐγὼ ὅσο ζῶ θὰ φωνάζω πρὸς τὴν ἡγεσία τοῦ Ἔθνους νὰ προσέξει αὐτὸν τὸν μαρτυρικὸ τόπο. Καὶ εἴθε, ἀδελφοί μου , ὅλους μας νὰ μᾶς ἀξιώσει ἡ ἀγαθότης τοῦ Κυρίου τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τὴν ὁποίαν εἴθε νὰ τὴν χαρίζει εἰς πάντας ὑμᾶς. Ἀμήν.

Μεσογαίας Νικόλαος: "Ὅλοι μαζὶ σὰν ἕνα σῶμα θὰ πρέπει νὰ στηρίξουμε τοὺς ἐμπόρους ποὺ σέβονται τὸν Θεό καὶ δὲν παραβιάζουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς"

Μεσογαίας Νικόλαος: "Ὅλοι μαζὶ σὰν ἕνα σῶμα θὰ πρέπει νὰ στηρίξουμε τοὺς ἐμπόρους ποὺ σέβονται τὸν Θεό καὶ δὲν παραβιάζουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς"

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἤδη βρισκόμαστε στὴν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου καὶ καθὼς καθημερινὰ ψάλλουμε τοὺς κανόνες τῆς Παρακλήσεως στὴν Παναγία μας, ὁ πόνος καὶ ἡ ἐλπίδα ἐναλλάσσονται στὴν καρδιά μας. Ἡ θλίψη καὶ ἡ αἴσθηση τοῦ ἀδιεξόδου γιὰ τὰ γήϊνα, τὰ καθημερινὰ ἀλλὰ καὶ τὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά μας θέματα, ὅταν δὲν τὰ ἀπωθοῦμε, κυριολεκτικὰ μᾶς πνίγουν. Φθάσαμε σὲ μία κατάσταση ὅπου οἱ διαχειριστὲς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἱστορίας μας μᾶς ἔχουν ἀπογοητεύσει. Τὸ μόνο ποὺ καταφέρνουν νὰ κάνουν εἶναι νὰ καταργοῦν τὴ λογική, νὰ ξερριζώνουν κάθε στοιχεῖο τῆς ἐπιβίωσής μας καὶ νὰ ξηλώνουν κάθε κλωστὴ ἀπὸ τὸ κέντημα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν μας.

Ἡ παιδεία ἔχει συστηματικὰ ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὶς ἀξίες τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ οἰκογένεια δέχεται καὶ αὐτὴ νομοθετικὰ χτυπήματα ποὺ ἀπεργάζονται τὴ διάλυσή της. Ἡ πολυτεκνία φορολογεῖται, ἡ πίστη περιθωριοποεῖται, ἡ ἐλευθερία καταργεῖται.

Καὶ τώρα τελευταῖα, κάποιοι ἀποφάσισαν νὰ φορολογήσουν καὶ τὸν Θεὸ ποὺ αὐτοὶ φαίνεται πὼς δὲν πιστεύουν, ἀλλὰ στὸν Ὁποῖο καὶ μόνον Αὐτὸν ἐμεῖς ἐλπίζουμε. Τὰ πάντα ἑρμηνεύονται μὲ οἰκονομικὲς παραμέτρους, ἀκόμη καὶ οἱ τελευταῖες ἐναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.

Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες, παρὰ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἀρκετῶν Μητροπολιτῶν, ἀγνοῶντας καὶ τὶς διαμαρτυρίες τῶν συνδικάτων τῶν ἐργαζομένων, τελικὰ κατάφεραν νομοθετικὰ νὰ ἀποδυναμώσουν καὶ τὴν ἀπὸ αἰώνων καὶ ἀπὸ Θεοῦ καθιερωμένη ἀργία τῆς Κυριακῆς. Ἡ πράξη αὐτὴ χτυπάει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν φύση μας καὶ τὶς κοινωνικὲς ἀντοχές μας. Μᾶς ἀπομυζοῦν τὸν χρόνο τοῦ Θεοῦ, τὸν χρόνο τῆς ἀνάπαυσης, καὶ μᾶς στεροῦν τὸν χρόνο νὰ ζήσουμε λίγες στιγμὲς μαζὶ ὡς οἰκογένεια. Ὁ κατήφορος, ἀγαπητοί μου, φαίνεται πὼς δὲν ἔχει τελειωμό. Οὔτε καὶ ὁ παραλογισμὸς ὅρια. «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπολέσαι».

Ἤδη φτιάχνεται ἕνας λαὸς ποὺ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν θέα τῶν ναῶν καὶ τοὺς ἤχους τῶν καμπανῶν. Οἱ ἁγιασμοὶ καὶ οἱ εὐλογίες περιορίζονται. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἴτε διαστρέφεται εἴτε ἀποβάλλεται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν ὡς ἀνεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οἱ γιορτές μας ὅλες εἶναι θρησκευτικές, ἐκκλησιαστικές. Θὰ μᾶς τὶς ἀλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια νὰ ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὴ ζωή μας κάθε τι ποὺ θυμίζει τὸν Θεό. Καὶ τὸ ὄνομά Του ἐνοχλεῖ. Αὐτὸ εὔκολα βλασφημεῖται καὶ πολὺ δύσκολα ὁμολογεῖται.

Τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει εἶναι νὰ ἀφυπνισθοῦμε καὶ νὰ ἀντιδράσουμε. Ὄχι βέβαια μὲ ἐμπαθεῖς καὶ κοσμικοὺς τρόπους, οὔτε πάλι γιὰ νὰ ἀναχαιτίσουμε τὸν ἐγκληματικὸ κατήφορο. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ καταφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ μᾶς μένει καὶ μποροῦμε νὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ κρατήσουμε τὴ μαγιὰ τῆς πίστης καὶ τοῦ αὐτοσεβασμοῦ μέσα μας καθαρὴ καὶ τὴ φλόγα τῆς ὁμολογίας ἀναμμένη.

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐρχόμαστε στὶς Παρακλήσεις. Ἡ προσευχή μας στὴν Παναγία Μητέρα μας καὶ γιὰ τὰ προβλήματά μας καὶ γιὰ τὴ ζωή μας, κυρίως ὅμως γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πίστη μας πρέπει νὰ βγεῖ καὶ φέτος πύρινη ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο.

Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπάντησή μας στὴν προσπάθεια κατάργησης τῆς Κυριακῆς ἀργίας πρέπει νὰ εἶναι δυναμικὴ καὶ πνευματική.

α. Μὲ περισσότερο ζῆλο ἐφ’ ἑξῆς νὰ ἁγιάζουμε τὴν Κυριακή μας. Μὲ προθυμία, ἀνελλιπῶς κάθε Κυριακή, νὰ προσερχόμαστε στοὺς ναούς μας, μάλιστα πιὸ νωρὶς τώρα. Ἡ κατάνυξη καὶ ἡ εὐλάβεια, ἡ μυστηριακή συμμετοχή, ἡ τάξη καὶ εὐπρέπεια, εἶναι ἀνάγκη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε νὰ ἐπιβληθοῦν στὶς ἀκολουθίες μας. Ἐπίσης, ἡ παρακολούθηση ὁμιλιῶν ποὺ καλλιεργοῦν καὶ ἐνισχύουν τὴν πίστη, ἡ πνευματικὴ μελέτη, ἡ τόνωση τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου, ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δράσεις ποὺ ἁγιάζουν τὴν Κυριακή, ποὺ τὴν καθιστοῦν μέρα ξεχωρισμένη γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴν ψυχή μας.

β. Ὅσοι ἔχουμε μαγαζιὰ δὲν πρέπει ἐπ’ οὐδενὶ νὰ ὑποχωρήσουμε στὸν πειρασμὸ νὰ τὰ ἀνοίγουμε. Νὰ μὴν τὸ κάνετε, ἀδελφοί μου. Οὔτε μετὰ τὴν ἐκκλησία. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Τοῦ ἀξίζει ὁλόκληρη. Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς εἶναι ἱερή. Καὶ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι ἂν αὐτὸ τὸ κάνετε γιὰ τὸν Θεό, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει. Θὰ ἀπαντήσει στὴ ζωή σας μὲ σημεῖα καὶ εὐλογίες ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε. Δοκιμάστε καὶ θὰ δεῖτε.

γ. Κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνει τὰ ψώνια του τὴν Κυριακή. Ὅπως ζήσαμε μέχρι τώρα, ἔτσι θὰ συνεχίσουμε νὰ μὴ συμμετέχουμε στὴν ἀσέβεια. Ἡ ἀργία καταργεῖται ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν ἔμπορο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν πελάτη. Καὶ

δ. Ὅλοι μαζὶ σὰν ἕνα σῶμα θὰ πρέπει νὰ στηρίξουμε τοὺς ἐμπόρους ποὺ σέβονται τὸν Θεό καὶ δὲν παραβιάζουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ψωνίζουμε. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, καὶ αὐτοὶ θὰ βοηθηθοῦν καὶ ἐμᾶς θὰ εὐλογήσει ὁ Θεός.

Τέλος, ἐλπίζω ἡ κυρία ἀντιπεριφερειάρχης μας, γνωστὴ γιὰ τὸν σεβασμό της στὰ ἱερὰ καὶ τὰ αὐτονόητα, νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τῆς ἀναλογεῖ, πειθαρχῶντας περισσότερο στὸν Θεό καὶ τὴ λογικὴ τῶν ἱερῶν ἀξιῶν παρὰ στὶς κομματικὲς ἐπιλογές ποὺ ἴσως τῆς προτείνουν. Καλὸ εἶναι νὰ ἀκούσει ὄχι μόνο τὴ φωνὴ τῶν ἀχόρταγων καταναλωτῶν ἀλλὰ καὶ τὸν στεναγμὸ τῶν μικρῶν καὶ ἀνίσχυρων ἐργαζομένων καὶ ἔτσι ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς Περιφέρειας νὰ βρεθεῖ στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας. Ἐξ ἄλλου αὐτὸ τὸ δικαίωμα τῆς δίνει καὶ ὁ νόμος.

Ὁ Θεὸς μαζί μας καὶ βοήθειά μας ἡ Παναγία μας.

Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ