ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ του υπομνήματος (α΄ επιστολής) του Γέροντος Δαμασκηνού Αγιορείτου, πρώην Αρχιγραμματέως

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
του υπομνήματος (α΄ επιστολής) του Γέροντος Δαμασκηνού Αγιορείτου, πρώην Αρχιγραμματέως

Με ανανεωμένες τις ψηφιακές παραπομπές (συνδέσμους) δημοσιεύουμε συμπληρωματικώς, όπως είχαμε υποσχεθεί, το παράρτημα της πρώτης (υπ. αριθμ. 39, 15-08-2013) επιστολής-υπομνήματος του οσιολογιωτάτου Ιερομονάχου Δαμασκηνού, πρώην Αρχιγραμματέως της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους (1977-78 και 1982-92), προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο Β΄ και την Αγία και Ιερά Σύνοδο.

Στο παράρτημα, αφού ο Γέρων π. Δαμασκηνός έχει εκθέσει επί λέξει τα έντονα σημεία της θρησκειολογικής και διαθρησκειακής σύγκλισης που επιδιώκει το πιλοτικό πρόγραμμα του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, Συμβούλου του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, και Διευθυντού του Περιοδικού «Θεολογία», επισήμου οργάνου της Ιεράς Συνόδου, αλλά και των περί αυτόν στό τέλος ερωτά: «Ο Χένρυ Κίσσινγκερ και η ομήγυρις της διεθνούς Μασωνίας θα ήτο δυνατόν να ανεύρουν πιστότερον άνδρα από τον κ. Γιαγκάζογλου και την ομήγυριν των εμπειρογνωμόνων του προγράμματος αυτού, δια να αλλάξουν την πνευματικήν φυσιογνωμίαν της Ελλάδος; Ασφαλώς όχι [...] Είναι πλέον επικίνδυνοι όλων των αιρετικών της Ιστορίας».

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Περιέχον ἀποσπάσματα ἐκ τῶν δημοσιευμάτων τοῦ Σταύρου Γιαγκάζογλου καὶ τῶν ὁμοφρόνων του ἐμπειρογνωμόνων τοῦ Πιλοτικοῦ θρησκειολογικοῦ Προγράμματος.

1. Ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα ἐκ τῶν δημοσιευμάτων τοῦ κ. Γιαγκάζογλου

Ὁ εἰρημένος κ. Γιαγκάζογλου καὶ Σύμβουλος ἀμετακίνητος, ἐν ἀντιθέσει μὲ συναδέλφους του, εἰς τὸ Παιδαγωγικὸν Ἰνστιτοῦτον (ἀπὸ τὸ ἔτος 2003 ἐπὶ Σημίτη, εἰς τὸ τεῦχος 108 τοῦ περιοδικοῦ «ΣΥΝΑΞΗ», σελ. 71-79 βλ. καὶ http://theologylar.blogspot.gr/2008/09/blog-post_06.html), μὲ ἕνα συγκεχυμένον καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενον τρόπον συλλογισμῶν, προτείνει ἤδη ἀπὸ τὸ 2008 εἰς τὸν τότε Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Στυλιανίδην τὴν μεταβολὴν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν εἰς θρησκειολογίαν ὡς καὶ νὰ μὴ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν.

«Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχηση», γράφει, «ἢ μύηση στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 75).

«Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ὁρίζεται καὶ δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ καμμία Ἐκκλησία, δόγμα, ἢ ὁμολογία, ἐνῶ ἡ διδακτέα ὕλη του καθορίζεται ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο»…. «διαφορετικὰ καὶ ἐφ΄ ὅσον ἡ Πολιτεία δὲν σχεδιάζει, οὔτε ἐποπτεύει, τὸ μάθημα γίνεται κλειστὸ καὶ ἄρα ἀνεξέλεγκτο» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 76).

«... νὰ θεωρῆται ὄχι θρησκευτικὴ κατήχηση ἢ ὁμολογιακὸ μάθημα, ἀλλὰ μάθημα μὲ γνωσιολογικὸ περιεχόμενο» (ἔνθ. ἀνωτ.).

«οἱ μαθηταὶ στιγματίζονται μὲ τὴν ἀπαλλαγὴ ἢ μὴ ἀπαλλαγή» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 78).

«τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν ἀποτελεῖ μύηση σὲ μιὰ ἐθνοκεντρικὴ ἢ ὁμολογιακὴ ὀρθοδοξία, ἀλλὰ ἀποτελεῖ γνώση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς βιβλικῆς ἱστορίας καὶ βιβλικοῦ λόγου» (ἔνθ. ἀνωτ.).

Ἐνῶ δὲ ἡ Ἰταλία ἠγωνίζετο δι΄ ἀναθεώρησιν τῆς ἀποφάσεως τοῦ Πρωτοβαθμίου Εὐρωπαϊκοῦ δικαστηρίου δι΄ ἀποκαθήλωσιν τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὰ Δημόσια Σχολεῖα ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἔγραφε: «Ἀλήθεια, τί μᾶς ἐμποδίζει σὲ ἕνα σχολεῖο ὅπου φοιτοῦν καὶ ἄλλοι μὴ ὀρθόδοξοι μαθητὲς νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα θρησκευτικὰ καὶ πολιτισμικὰ σύμβολα ἢ στοιχεῖα; («Τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα στὴν ἐκπαίδευση», Νομοκανονικά, Ἑπιθεώρηση Ἐκκλησιαστικοῦ καὶ Κανονικοῦ Δικαίου, ἔτος θ΄, τεῦχος 1 (Ἀπρίλ. 2010), σελ. 23-48 καὶ εἰς τὴν ἱστοσελίδα εἰς τὸ διαδίκτυον http://icthis.net/modules/smartsection/item.php?com_mode=nest&com_order=0&itemid=1357 ), δηλαδὴ δίπλα εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας νὰ προσθέσωμεν τὰ σύμβολα τοῦ διαβόλου.

Εἰς ἄλλην ἱστοσελίδα του εἰς τὸ διαδίκτυον, http://www.pi-schools.gr/lessons/religious/analekta/40.pdf, γράφει καὶ ἐξωθεῖ τοὺς πολιτικοὺς εἰς τὸν χωρισμὸν Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος. Θεωρεῖ τὸν λόγον τοῦ Χριστοῦ «μονοφωνικὸν» καὶ μὴ ἀνταποκρινόμενον εἰς τὰς ἀνάγκας μιᾶς «ἐλεύθερης καὶ πλουραλιστικῆς κοινωνίας» (σελ. 6 τοῦ pdf)

«Ἡ προβολὴ νομοθετικῶν ἀξιώσεων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συνήθιζε νὰ θεωρῆ τὸν ἑαυτόν της ἐκφραστὴ τῆς Ἑλληνικότητας τοῦ Ἔθνους, συμβιβάζεται μὲ τὴν νέαν Εὐρωπαϊκὴ πραγματικότητα, ποὺ ἰσχύει στὴν Ἑλλάδα; Μία ἀναδρομὴ στὶς τεταμένες σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας, ἀπὸ τὴν μεταπολίτευση, ὥς τὶς μέρες μας, δείχνει, ὅτι ἡ προοπτικὴ τοῦ χωρισμοῦ, ἀργή, ἀλλὰ σταθερή, εἶναι πλέον ἡ ἱστορικὴ μοῖρα τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Μία τέτοια ἐξέλιξη θὰ σημάνῃ καὶ τὸ τέλος τῶν ἱστορικῶν προνομίων τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν Ἑλλάδα –καὶ σαφῶς τὸ κλείσιμο τοῦ ἱστορικοῦ κύκλου τῶν θρησκευτικῶν, ὡς ὁμολογιακοῦ μαθήματος». (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 7 τοῦ pdf)

Εἶναι ὁπαδὸς τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ πολυπολιτισμικότητος. Ἀμφισβητεῖ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Ἀλήθειας τοῦ χριστιανισμοῦ˙ ὑπάρχουν κατ΄ αὐτὸν καὶ ἄλλες ἀλήθειες:

«Ἡ Ἀλήθεια δὲν ἀποδεικνύει τὸν ἑαυτόν της θριαμβολογῶντας βερμπαλιστικὰ πάνω στὶς ἄλλες ἀλήθειες…» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ.13 τοῦ pdf)

«Ἡ σύγχρονη ὀρθοδοξία δὲν πρέπει νὰ προσκολλᾶται ἄγονα καὶ νὰ ἀναπολεῖ νοσταλγικὰ ἐξωραΐζοντας τὸ ἔνδοξο βυζαντινό της παρελθόν, νὰ κλείνεται σὲ ἕνα εἶδος ναρκισσισμοῦ καὶ δυναμοκεντρικῆς καὶ ἰδιοκτησιακῆς ἀντίληψης γιὰ τὴν κατοχὴ τῆς ἀλήθειας.» (ἔνθ. ἀνωτ., σ. 14 τοῦ pdf)


Καὶ εἰς τὰς προτάσεις του καταλήγει μεταξὺ ἄλλων:
«Τὸ Θ. Μ. δὲν πρέπει νὰ εἶναι τὸ κεκτημένο ἐφαλτήριο ποδηγέτησης τῶν συνειδήσεων. Ὁ τύπος τοῦ λαϊκοῦ θεολόγου, ποὺ δὲν ἐξαρτᾶται διοικητικὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γι΄ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἀσκεῖ κριτικὰ τὸ λειτούργημά του, εἶναι μία οὐσιαστικὴ ἀνάγκη τοῦ δημόσιου σχολείου» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 15 τοῦ pdf)

Παραποιεῖ καὶ συκοφαντεῖ τοὺς Πατέρας καὶ τὴν Βίβλον:
«Μέσα ἀπὸ μιὰ θεολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας, ὡς ἀλληλοσεβασμός, ἀποδοχὴ καὶ εἰρηνικὴ συνύπαρξη μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἢ ὅποια ἄλλη ἑτερότητα, εἶναι διάσπαρτα μέσα στὴ Βίβλο καὶ τὰ πατερικὰ κείμενα». ( «Ἡ φυσιογνωμία καὶ ὁ χαρακτήρας τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος. Ἡ θρησκευτική ἀγωγή στίς σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες», σελ. 14 τοῦ pdf http://www.pi-schools.gr/lessons/religious/analekta/40.pdf)

2. Ἀπόψεις τῆς ὁμάδος τῶν ἐμπειρογνωμόνων ἐκ τοῦ πιλοτικοῦ προγράμματος, τῆς ὁποίας εἶναι ἐπικεφαλῆς ὁ κ. Γιαγκάζογλου.

Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Γιαγκάζογλου: «θά σημάνει γελοιοποίηση τοῦ μαθήματος» ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ θρησκευτικά («Ὑπόμνημα», ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 78, βλ. http://theologylar.blogspot.gr/2008/09/blog-post_06.html) δηλαδὴ ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν μὴ ὀρθοδόξων. Καὶ σχολιάζω: Δὲν εἶναι γελοιοποίησις καὶ ἐμπαιγμὸς τῶν μαθητῶν τοῦ Σχολείου τῶν Ἑλληνοπαίδων, ὅταν αὐτὸς καὶ ἡ ὁμήγυρις τῶν ἐμπειρογνωμόνων –(δέκα ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὰς δύο ὁμάδας εἶναι μέλη τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ ἐκπεσόντος ἐκ τῆς ὀρθοδοξίας περιοδικοῦ ΣΥΝΑΞΗ, τοῦ ἀειμνήστου Νέλλα καὶ τέσσαρες ἐξ αὐτῶν, ἐν οἷς καὶ ὁ Γιαγκάζογλου, υἱοὶ ἱερέων, Ὑφαντῆς καὶ Μόσχος καὶ Νευροκοπλῆς) – Εἰς τὸ πρόγραμμα σπουδῶν Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου γράφουν διὰ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος (ποῦ εἶσαι προφῆτα Ἱερεμία νὰ γράψῃς νέους θρήνους!): «πληροφοροῦνται γιὰ ἁγίους ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν τοῦ κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάϊ Λάμα, Γκάντι» (Πρόγραμμα σπουδῶν στὰ θρησκευτικὰ Γυμνασίου, Ἀθῆναι 2011, σελ. 34.35.40.54), ὡς ἀναγράφεται εἰς τὸ διαδίκτυον (βλ. σύνδεσμο στή 1η σημείωση τέλους).

Καὶ σχολιάζω: ποῖος ὀρθόδοξος ἱερεὺς θὰ τολμήσῃ νὰ δώσῃ τὴν θείαν κοινωνίαν εἰς τοιούτους ἀναξίους τοῦ ὀνόματος τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, προδότας θεολόγους; Καὶ συνεχίζουν:

«Σύμβολα θρησκειῶν: ὁ Σταυρός,… τὸ ἄστρον τοῦ Δαυίδ, ἡ ἡμισέληνος, … τὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ … σβάστικα (ἰνδουϊσμός) … τὸ ὤμ τοῦ Βούδδα, ἀχίμζα» (Πρόγραμμα Σπουδῶν στὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου, ἐν τῷ διαδικτύῳ, σελ. 36 τοῦ pdf http://www.protagon.gr/resources/toolip/doc/2012/12/15/ps-8rhskeytika-3182011.pdf). Καὶ ἐν συνεχείᾳ τοποθετοῦν τὴν προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ δίπλα στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις: «ἀντιλαμβάνονται (τὰ παιδιά) τὴν θέση τῆς προσευχῆς στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις» - δηλαδή ἐπισημαίνουν τὴν οἰκουμενικὴ διάσταση τῆς προσευχῆς – «ἀναγνωρίζουν τὸ ρόλο τῆς προσευχῆς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πρωϊνὴ προσευχὴ στὸ Σχολεῖον, Ἁγιασμὸς… εἰκόνες προσευχῆς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο… τρεῖς παῖδες ἐν τῇ καμίνῳ… ὁ Ἰησοῦς προσεύχεται… Τελώνης καὶ Φαρισαῖος… Πῶς προσεύχονται οἱ Μουσουλμᾶνοι, προσευχὲς Ἑβραίων –Σεμά, Παγκόσμιοι τόποι προσευχῆς… (τζαμιά, ναούς, βωμούς… προσευχὴ (ἁγίου!) Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης… Διαφορετικοὶ τόποι προσευχῆς στὴν Ἱερουσαλὴμ (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 46) (σημ. γράφοντος: ἐννοοῦν τὸν Πανάγιον τάφον, τὸ τεῖχος τῶν δακρύων καὶ τὸ τέμενος τοῦ Ὀμάρ) καὶ ὅλα αὐτὰ εἰς τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ, χωρὶς νὰ λένε τί εἶναι πλάνη καὶ τί Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι ὁ διάβολος καὶ ποῦ ὁ Θεός. Ἄφρονες! Οὐχὶ Θεολόγοι.

Καὶ συνεχίζουν: «ἕνα παιδὶ βαπτίζεται εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Βάπτισμα Χρίσμα Ρωμαιοκαθολικῶν - Προτεσταντῶν. Τελετὲς ἐνηλικιώσεως σὲ θρησκεῖες τοῦ κόσμου: Μπάρ Μιτσβά, ἐνηλικίωση Μουσουλμάνων, Ἰνδουϊστῶν. Γιορτὲς τοῦ κόσμου γεμᾶτες χαρὰ καὶ φῶς. Χανουκά. Diwali» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 49.)


«Τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν. Ἡ παγκόσμια γλῶσσα τῶν παιδιῶν: παιχνίδι, τέχνη, μουσική» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 39)

«Ἡ ἁμαρτία δὲν τιμωρεῖται, συγχωρεῖται» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 124). Σημείωση γράφοντος: τότε γιατί ὁ Θεὸς ἔριξε πῦρ ἐξ οὐρανοῦ εἰς τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα;
- Ἰὼβ: ἡ διατύπωση ἑνὸς αἰνίγματος (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 124)

- Τὸ μεγάλο ζήτημα τῆς θεοδικίας στὸ Ἰσλάμ (αὐτόθι)

- Νὰ βροῦν στοιχεῖα γιὰ τὶς ὄψεις τῆς σύγχρονης θεολογίας: «-θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης-Φεμινιστικὴ θεολογία» (ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 126)

- «Τὸ βιβλίο τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννη: ὄχι κινδυνολογία, ἀλλὰ ποιητικὲς εἰκόνες γιὰ τὴν Βασιλεία» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 128)

- «Βουδισμὸς -ἡ ζωὴ εἶναι πόνος -ἀνακύκληση τῶν ὑπάρξεων» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 125)

- «Γνῶμες συγχρόνων γιὰ τὸν Ἰησοῦ, ἑνὸς Ἑβραίου (π.χ. Μποῦμερ), ἑνὸς Ἰνδουϊστὴ (π.χ. Γκάντι) καὶ ἑνὸς ἀγνωστικιστὴ (π.χ. Μαρσὲλ Μαρσώ)» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 103)

- «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ Κοράνι καὶ στὴ λογοτεχνία τοῦ Ἰσλάμ» (αὐτόθι)

- «Ἀπὸ τὴν εἰκόνα στὴν ὁμοίωση: Ὁ Ἅγιος Σέργιος Ραντονέζ -ὁ Φραγκῖσκος καὶ ἡ Κλάρα τῆς Ἀσίζης» (ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 104)

- Τί συμβαίνει ὅταν θεωροῦμε ξένο τὸν διαφορετικὸ ἀπὸ μᾶς; (μισαλλοδοξία, ρατσισμός, διακρίσεις, πόλεμοι, γενοκτονίες καὶ «ὁλοκαυτώματα», στίγματα τοῦ πολιτισμένου κόσμου). Ἡ νομικὴ κατοχύρωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 106) (σημ. τοῦ γράφοντος: Ἀλήθεια, οἱ Μασῶνοι τοὺς ἐδίδαξαν τί θὰ περιλάβουν εἰς τὸ πρόγραμμα;)

- «ἐξετάζουν καὶ ἀξιολογοῦν τὸν ῥόλον τῆς διάσπασης καὶ τῆς ἀντιπαλότητος καὶ σὲ ἄλλες θρησκεῖες. Ἀναγνωρίζουν καὶ διερευνοῦν τὶς προσωπικές τους ἰδέες». «Ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες τῶν ἐφήβων: συγκρούσεις ποὺ τραυματίζουν (μὲ φίλους, γονεῖς, σχολικὸ περιβάλλον). «Ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας: χριστιανοὶ ποὺ διώκουν χριστιανούς» … «τὸ Σχῖσμα: Αἰτίες, πρόσωπα, γεγονότα». «Ἡ θρησκευτικὴ νομιμοποίηση τῆς βίας, σταυροφορίες» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 108).

- «Ἱερὲς Γραφὲς τῶν θρησκειῶν… Κοράνιο, Βέδες, βουδιστικὴ τριπιτάκα. Ἡ ἰνδικὴ τζαϊνιστικὴ ἀρχὴ τῆς ἀχίμζα, τῆς μὴ βίας πρὸς ὅλα τὰ ζωντανὰ ὄντα…» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ.108).

Σκοποὶ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν:
- «ἀνάδειξη τῶν οἰκουμενικῶν ἀξιῶν τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν τοῦ κόσμου..»… «τὴν κατανόηση τῆς ἐποχῆς καὶ τῶν ἀναγκῶν της καὶ τὴν μεθερμηνεία τοῦ θεολογικοῦ λόγου στὶς σὐγχρονες πολυπολιτισμικὲς κοινωνίες» (ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 22).

Πλείονα δύναται πᾶς ἐνδιαφερόμενος νὰ ἀνεύρῃ εἰς τὰς ἱστοσελίδας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ τὰς ἱστοσελίδας τοῦ κ. Γιαγκάζογλου, ὡς καὶ εἰς τὸ Περιοδικὸν ΣΥΝΑΞΗ.

Διερωτᾶται ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης εἶναι οὗτοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι; Ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸν ἢ φοβοῦνται κατὰ τὴν Σημίτειον λογικὴν τὸν θρησκευτικὸν στιγματισμόν;

Ἀλήθεια! Ὁ Χένρυ Κίσσινγκερ καὶ ἡ ὁμήγυρις τῆς διεθνοῦς Μασωνίας θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεύρουν πιστότερον ἄνδρα ἀπὸ τὸν κ. Γιαγκάζογλου καὶ τὴν ὁμήγυριν τῶν ἐμπειρογνωμόνων τοῦ προγράμματος αὐτοῦ, διὰ νὰ ἀλλάξουν τὴν πνευματικὴν φυσιογνωμίαν τῆς Ἑλλάδος; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Οὐδαμοῦ εἰς τὸ Πιλοτικὸν πρόγραμμά των ἀναφέρεται ἡ λέξις Θεάνθρωπος διὰ τὸν Χριστόν, οὐδαμοῦ Θεοτόκος, οὐδαμοῦ ὁμιλοῦν διὰ τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου, οὐδαμοῦ διὰ τὰ ἔργα καὶ τὸ φρόνημα τῆς σαρκός, διὰ τὴν σωφροσύνην καὶ ὅτι τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὐδὲ καταδικάζουν, τὴν πορνείαν, ὁμοφυλοφιλίαν κ.λπ. Γι΄ αὐτοὺς τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ γνῶσις τῶν θρησκειῶν καὶ τί συνέβαλον αἱ θρησκεῖαι εἰς τὸν Πολιτισμόν.

Ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι δι΄ αὐτοὺς περιφρονητέα καὶ ἀσήμαντα θέματα διὰ νὰ πληροφορήσουν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς λαθρομετανάστας περὶ αὐτῶν. Δὲν λέγουν εἰς τὰ παιδιὰ ὅτι ὁ Μόνος νικητὴς τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι εἶναι ὁ Μόνος ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸν Θεόν! «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων…ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτοῖς» (Ψαλμός 134)

Φρονῶ ταπεινῶς καὶ πάλιν ὅτι πρέπει ἡ Σεπτὴ Ἱεραρχία νὰ τοὺς καλέσῃ εἰς μετάνοιαν καί, ἐὰν ἀρνηθοῦν, νὰ τοὺς ἀποκόψῃ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς σεσηπότα μέλη.

Αἱ ἀπόψεις των, ὁ τρόπος ποὺ τὰς παραθέτουν, τὸ περιεχόμενον τῶν προτάσεων των, μόνον σύγχυσιν δύνανται νὰ προκαλέσουν εἰς τὰ ἀθῶα εἰσέτι πλάσματα τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου.

Ἀντιμετωπίζουν τὴν Ἑλλάδα, ὡς μίαν χώραν διαθρησκειακῆς ἱεραποστολῆς, τύπου ζούγκλας ἀφρικανικῆς, ποὺ δὲν ἔχει ἱστορίαν, θρησκείαν καὶ πολιτισμόν. Εἶναι πλέον ἐπικίνδυνοι ὅλων τῶν αἱρετικῶν τῆς Ἱστορίας.

Σημειώσεις τέλους (με σύνδεσμο)

Σημεία σύγχρονης αμφισβήτησης του προσώπου του Κυρίου και αιτίες αυτών

Σημεία σύγχρονης αμφισβήτησης

του προσώπου του Κυρίου και αιτίες αυτών    

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

   Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) προσανατολίζει προς τον Μεσσία Χριστό. Μάλιστα είναι ξεκάθαρες οι προφητείες μικρών και μεγάλων προφητών, που αναφέρονται σ’ Αυτόν, στο έργο Του και στην Εκκλησία Του. Ήδη στο «Πρωτευαγγέλιο», που βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Π.Δ., έχουν καταγραφεί τα λόγια του Θεού προς το ‘φίδι’: “Θα θέσω άσβηστη έχθρα ανάμεσα σε σένα και τη γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους σου και τους απογόνους της. Ένας δε απόγονος (ο Χριστός) της γυναικός μόνης (της Θεοτόκου) θα σου συντρίψει το κεφάλι (θα εκμηδενίσει την δύναμη του σατανά) και συ θα κεντήσεις (μόνο) τη φτέρνα Του (προσωρινά θα Τον θανατώσει)” (Γέν. 3,15). Ο Θεοδόχος Συμεών, που αξιώθηκε να αγκαλιάσει το βρέφος Ιησούς, προφήτευσε ότι Αυτός θα είναι “σημείον αντιλεγόμενον” (Λουκ. 2, 35) στο διάβα των αιώνων, ήτοι, παρά τα μοναδικά θαύματα και την ασύγκριτη διδασκαλία Του, αν και θα αποκτήσει πολλούς φίλους, θα έχει παράλληλα και φανατικούς εχθρούς.

Τα ΣΗΜΕΙΑ αμφισβήτησης της Θεανδρικότητας του Ιησού είναι κυρίως τέσσερα:

1)       Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Η αμφισβήτηση της ιστορικότητας του Ιησού είναι προϊόν νεώτερης έρευνας (δεν ανακινήθηκε τέτοιο θέμα σε παλαιότερα χρόνια) και προήλθε από τους Διαφωτιστές κυρίως, αλλά και τους προτεστάντες «θεολόγους» και ερευνητές του 18^ου και 19^ου αιώνα. Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι περιφρονήθηκε η μορφή του Θεανθρώπου από εθνικούς ιστορικούς της εποχής Του, αυτό όμως συνέβη διότι: (α) θεωρήθηκε τότε ο χριστιανισμός ιουδαϊκή αίρεση, (β) οι Ισραηλίτες ήσαν μισητοί από άλλους λαούς και (γ) ο χριστιανισμός αριθμούσε ελάχιστες χιλιάδες πιστών, ενώ οι Ιουδαίοι στην Ρώμη έφταναν τα 5 εκατομμύρια. Πρέπει μάλιστα να γνωρίζουμε πως οι χριστιανοί αναγνωρίστηκαν ως ξεχωριστή θρησκεία από τις αρχές του 2^ου αιώνα κ.ε., οπότε πλήθυναν και οι αναφορές σ’ αυτούς. Από τους μεγαλύτερους σήμερα ιστορικούς, αντικειμενικά κρίνονται πλέον οι πληροφορίες των τεσσάρων ευαγγελιστών (Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννη) για τη ζωή και το έργο του Χριστού, αλλά μαρτυρίες έχουμε γι’ Αυτόν και από σπουδαίους θύραθεν ιστορικούς, όπως τον φαρισαίο Ιώσηπο, τους Ρωμαίους Τάκιτο, Σουετώνιο και Πλίνιο τον νεώτερο (διοικητής Βιθυνίας-εξέχων νομικός και ρήτορας), από τον στωικό φιλόσοφο Μαρά Σεραπίωνα (73 μ.Χ.) και το Σύρο σοφιστή Λουκιανό. Το Ταλμούδ (βιβλίο των Ιουδαίων με σχόλια στο μωσαϊκό Νόμο) αναφέρεται σ’ Αυτόν, καθώς επίσης και ο Θαλλός, Σαμαρείτης ιστορικός της Μ. Ανατολής (55 μ.Χ.), ο οποίος προσπαθεί μάλιστα να εξηγήσει ορθολογιστικά την συσκότιση του ηλίου κατά την σταύρωση του Κυρίου (διασώθηκε από τον Ιούλιο Αφρικανό). Ο Ιώσηπος έγραψε για τον Θεάνθρωπο ότι ήταν «παραδόξων έργων ποιητής» (η ‘Φλαβιανή αυτή Μαρτυρία’ περιέχεται σε όλους τους κώδικες της ‘Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας’ του), ότι έκανε δηλαδή πολλά θαύματα, ενώ ο εθνικός Πλίνιος Σεκούνδος (110 μ.Χ.), σε επιστολή του προς τον Τραϊανό, αναφέρει ότι οι χριστιανοί προσεύχονται την αυγή προς τον Χριστό αναγνωρίζοντάς Τον λατρευτικά ως Θεό. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι οι Αποστολικοί Πατέρες, οι πρώτοι Απολογητές, οι διάφοροι φιλόσοφοι των αμέσως επόμενων γενεών (όπως ο αρνητής Κέλσος), οι πρώτες αιρετικές ομάδες, αλλά και οι γνωστικοί, θεωρούσαν φυσικά τον Ιησού υπαρκτό πρόσωπο.

2)       ΤΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ

Ο Ιωάννης γράφει στο ευαγγέλιό του ότι, αν θα θέλαμε να καταγράψουμε τα θαύματα που έκανε ο Χριστός, δεν θα χωρούσε ο κόσμος τα γραφόμενα βιβλία (Ιω. 21,25). Και σήμερα ακόμη συνεχίζονται τα θαύματα δια της χάριτός Του και των αγίων Του -δια χειρών των αποστόλων γινόντουσαν από τότε ‘σημεία και τέρατα’ ανάμεσα στο λαό (Πράξ. 5,12-16)- και πάντοτε υπάρχουν στην ιστορία θεραπείες και μεταστροφές ανθρώπων, που συγκινούνται από τη μορφή και διδασκαλία Του. Άλλαξε δηλαδή και αλλάζει θεαματικά ο Ιησούς τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα θαύματα του Κυρίου δεν εξηγούνται ορθολογιστικά (θεραπείες εκ γενετής τυφλών και παράλυτων, πολλαπλασιασμός ιχθύων, κατασίγαση τρικυμίας, αναστάσεις νεκρών κ.λπ.), ενώ ότι δεν υπάρχει μόνο υλικός αλλά και μεταφυσικός κόσμος μάς το φανερώνει ακόμη και η ακαΐα των αναστενάρηδων (περπατούν με γυμνά πέλματα σε αναμμένα κάρβουνα, 800 βαθμών Κελσίου), που δεν μπορεί να ερμηνευθεί επιστημονικά. Τα θαύματά Του μάλιστα τελούσε ο Κύριος μπροστά σε πλήθος ανθρώπων, σε δημόσιους χώρους και πάντοτε στο φως της ημέρας (δεν ήταν επομένως αποτέλεσμα φαντασίας). Η ένσταση ορισμένων ότι πρόκειται για αυθυποβολή των ασθενών δεν εξηγεί πολλές περιπτώσεις εκδίωξης πνευμάτων, ανάστασης νεκρών και επέμβασης στη φύση. Η χωρίς στήριγμα επίσης άποψη πως χρησιμοποιούμε μόνο τον 10% των δυνάμεων του εγκεφάλου μας -και πως ο Ιησούς χρησιμοποιούσε αντίθετα όλο το δυναμικό του νου Του- καταρρίπτεται από την επιστήμη και θεωρείται σύγχρονος μύθος. Τα θαύματα του Ιησού ήταν και είναι λοιπόν αποτέλεσμα της θεϊκής Του δύναμης. 

3)       Η ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

Ο Χριστός δίδασκε με απλά λόγια, με παραβολές, και περισσότερο από τον Ορφέα σαγήνευε σε βάθος τις καρδιές των ακροατών Του. Το περιεχόμενο της διδασκαλίας Του ήταν θεολογικά πολύ υψηλό και πνευματικά μοναδικό. Μιλούσε ως ‘εξουσίαν έχων’ και κατά γενική παραδοχή ουδέποτε άλλος άνθρωπος μίλησε τόσο τέλεια στην ιστορία. Ο Βολταίρος παραδέχτηκε πως ουδείς φιλόσοφος άλλαξε τη ζωή των γύρων του, ενώ ο Χριστός με την ασύγκριτη, και απολύτως κατανοητή, διδασκαλία Του καταγοήτευσε και οδήγησε σε μεταστροφή εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς τόνισε πως η βασιλεία του Θεού ‘εντός ημών εστί’ και εξαρτάται από εμάς, μυστηριακά και αγιοπνευματικά, να την ανακαλύψουμε. Ιδιαίτερα οι θαυμάσιες παραβολές του ‘Ασώτου υιού’ (ή Σπλαχνικού Πατέρα), του ‘Καλού Σαμαρείτη’ και της ‘Τελικής Κρίσεως’ του κόσμου, αρκούν για να συνοψίσουν το νόημα της φιλανθρωπίας και ανεξάντλητης αγάπης του Θεού, καθώς και της αναγκαίας μετάνοιας και των έργων αγάπης των ανθρώπων για να ευτυχήσουν κοντά Του, στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα. Και μπορεί μεν ο Μωυσής να εφοδίασε τους ανθρώπους με το Νόμο του Θεού, η Χάρη και η αλήθεια όμως δόθηκαν δια Ιησού Χριστού. Άλλωστε η αγάπη προς τους εχθρούς, η έννοια της Αγίας Τριάδος που αποκάλυψε καθαρότατα ο Θεάνθρωπος, η άνευ διακρίσεως ισότητα των ανθρώπων και των φύλων μεταξύ τους, και ο ύμνος της αγάπης του αποστόλου Παύλου, αρκούν για να αναδείξουν το ανυπέρβλητο πρόσωπο του ιδρυτού της Εκκλησίας, αλλά και την μεγάλη αξία της Εκκλησίας ως συνέχειάς Του.         

4)       Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

«Γκρεμίστε αυτό το ναό», προφητεύει ο Ιησούς στους Ιουδαίους, «και σε τρεις ημέρες θα τον οικοδομήσω και πάλι» (Ιω. 2,19/ Πράξ. 1,3), εννοώντας στην ουσία την τριήμερη ταφή και ανάστασή Του, χωρίς τότε να γίνει αντιληπτός, ούτε και από τους μαθητές Του. Πράγματι, χωρίς την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη μυστηριακή εκκλησιαστική ζωή, δεν γίνεται πιστευτή η ανάστασή Του. Οι μαθητές Του πίστεψαν πραγματικά σ’ Αυτόν μετά την Πεντηκοστή. Αλλά και ο δύσπιστος απόστολος Θωμάς, βλέποντάς Τον αναστημένο, αναφωνεί: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιω. 20,29). Υπάρχουν και λογικές ενδείξεις περί Αναστάσεως του Σωτήρος, από τις οποίες πολύ σημαντική είναι η θυσία των περιουσιών, οι φυλακίσεις, μαστιγώσεις και αυτός ο μαρτυρικός θάνατος των δέκα αποστόλων και πολλών άμεσων μαθητών Του χάριν Εκείνου, που εξηγούνται μόνο αν τον είχαν δει αναστημένο, όπως και τα ευαγγέλια με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και εγκυρότητα πηγών αναγγέλλουν. Οι ολοκάθαρες προφητείες της Π.Δ. περί του Χριστού, που όλες έγιναν πραγματικότητα στη ζωή και το έργο Του, είναι μια άλλη σοβαρή ένδειξη για την ανάστασή Του, καθώς επίσης η θαυματουργική μεταστροφή του πρώην διώκτη αποστόλου Παύλου και τα άφθαρτα με τη χάρη του Χριστού λείψανα πολλών αγίων, που δια του Κυρίου μυροβλύζουν και θεραπεύουν κάθε είδους ασθένεια.

Τα κυριότερα βέβαια ΑΙΤΙΑ της σύγχρονης αμφισβήτησης του πρόσωπου και της θεότητας του Ιησού δεν είναι άλλα: (α) από την αδυναμία της ανθρώπινης λογικής, την άγνοια και προκατάληψη απέναντι στην Εκκλησία και την αλήθεια που κηρύττει, καθώς και (β) από τις παραβάσεις της συνειδήσεως, τις ενοχές και τύψεις από μια ζωή μακράν του ευαγγελίου που βιώνουν πολλοί συνάνθρωποί μας, το κοσμικό φρόνημα και τον εγωισμό, που καθηλώνουν στην ατομική αυτό-θεοποίηση και δεν οδηγούν στην προσωπική τελειοποίηση και καταξίωση.  

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

«Αθώος», επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, Αποστολικής Διακονίας, 1996

«Αντιαιρετικό εγκόλπιο», ΙΑ΄έκδ., Απολύτρωσις Ο.Χ.Α., Θεσσαλ.

«Μια τάξη γεμάτη απορίες», Ανδρέα Κεφαλληνιάδη, εκδ. Φωτοδότες

«Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», Νικολάου Νευράκη, 1999

 Εικόνα από: www.saint.gr, Ο Δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com

22  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Read more: http://www.egolpion.com/8863CF10.el.aspx#ixzz2oEUtyfZj

Ὁ Χρυσόστομος πρὸς Ἰουδαίους (γ). Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

Ὁ Χρυσόστομος πρὸς Ἰουδαίους (γ). Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

Ὁ Χρυσόστομος πρὸς Ἰουδαίους (γ)

 Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας

1. Σᾶς παρουσιάζω, ἀδελφοί μου χριστιανοί, μία χριστολογική ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Μία ὁμιλία δηλαδή τοῦ μεγάλου αὐτοῦ πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν ὁποία μᾶς παρουσιάζει προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφερόμενες στόν Μεσσία.
Τήν ὁμιλία αὐτή ὁ ἅγιος πατέρας τήν ἀφιερώνει στούς Ἰουδαίους καί παρουσιάζει σ᾽ αὐτούς ἀπό τίς Ἅγιες Γραφές – τήν Παλαιά δηλαδή Διαθήκη – ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας· γιατί ὅσα προφήτευσαν οἱ προφῆτες γιά τόν Μεσσία ἐφαρμόζονται ἀπόλυτα, ἀκριβῶς ἀπόλυτα, στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στό προηγούμενο κήρυγμα μᾶς εἶπε ὁ ἅγιος Χρυσόστομος τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας θά εἶναι Θεός καί θά γεννηθεῖ ἀπό Παρθένο (Ἠσ. 7,14.15). Ἡ προφητεία αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἐκπληρώθηκε στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε παρθενικά ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, τήν Παναγία μας.
Αλλά παίρνω ἀφορμή ἀπό τόν ἅγιο πατέρα γιά νά πῶ στό σημερινό μου κήρυγμα καί τά παρακάτω: Αὐτό πού κάνει ὁ Χρυσόστομος μέ τήν ὁμιλία του, τήν ὁποία σᾶς ἀναλύω, τό ἔκανε πολύ πρίν ἀπό αὐτόν καί ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Γιατί θέλοντας ὁ Εὐαγγελιστής τήν σωτηρία τῶν ὁμοεθνῶν του, τῶν Ἰουδαίων δηλαδή, τούς παρουσιάζει ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη τούς λόγους τῶν προφητῶν, οἱ ὁποῖοι πραγματοποιήθηκαν στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στήν ἀρχή τῶν λόγων του παρουσιάζει καί αὐτός τόν λόγο τοῦ Ἠσαΐου γιά τήν ἐκ Παρθένου Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, γεννήθηκε παρθενικά. Ὅπως γεννήθηκε στόν οὐρανό, πρό πάντων τῶν αἰώνων, ἀπό τόν Θεό Πατέρα χωρίς μητέρα, ἔτσι γεννήθηκε ἐν χρόνῳ στήν γῆ ἀπό τήν Παρθένο Μητέρα, χωρίς πατέρα.
Εἶναι «ἀμήτωρ» κατά τήν πρώτη ἄχρονο γέννησή Του καί εἶναι «ἀπάτωρ» κατά τήν δεύτερη ἐν χρόνῳ γέννησή Του.

2. Ἡ Παναγία μας γέννησε παρθενικά τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ὅλοι ἔτσι τό πιστεύουμε. Ἀλλά τότε, ἐρωτοῦν μερικοί, γιατί ἡ Παναγία μνηστεύθηκε τόν Ἰωσήφ; Αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἕνα μυστήριο τοῦ Θεοῦ.
Πραγματικά, ἡ μνηστεία τῆς Παρθένου εἶναι ἕνα σοφό τέχνασμα τοῦ Θεοῦ. Μέ τό θέμα αὐτό ἀσχολήθηκαν οἱ ἅγιοι πατέρες πολύ πρίν ἀπό τόν Χρυσόστομο. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος δίνει πρῶτος τήν ὀρθή ἑρμηνεία στό θέμα αὐτό καί ἀπό αὐτόν τήν παραλαμβάνουν οἱ μετά ἀπό αὐτόν ἅγιοι πατέρες.
Ἀκοῦστε τήν ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, πού σᾶς τήν λέγω ἀνεπτυγμένη, γιά νά σᾶς γίνει καταληπτή. Ὅπως μᾶς εἶπε ὁ προφήτης Ἠσαΐας στό προηγούμενο κήρυγμα, καί ἐπαναλάβαμε καί στό σημερινό μας κήρυγμα, ὁ Μεσσίας θά γεννηθεῖ ἀπό Παρθένο.
Τήν προφητεία αὐτή τοῦ Ἠσαΐου τήν ἄκουσαν ὅλοι, ἀλλά τήν ἄκουσε καί ὁ Διάβολος. Ὁ δέ Διάβολος δέν εἶχε συμφέρον νά γεννηθεῖ ὁ Μεσσίας, γιατί «θά τοῦ ᾽σπαγε τό κεφάλι»! Ἔτσι τοῦ εἶπε ὁ Θεός, ὅταν τόν καταδίκασε γιά τήν ἀπάτη πού ἔκανε στούς πρωτοπλάστους.
Εἶπε ὅτι ἀπό τήν γυναίκα θά γεννηθεῖ Ἕνας, ὁ Ὁποῖος, ἔχοντας θεϊκή δύναμη, θά συντρίψει τό κεφάλι τοῦ φιδιοῦ (Γεν. 3,15). Εἶναι τό περίφημο «Πρωτοευαγγέλιο»! Αὐτήν τήν προφητεία τήν φοβόταν πολύ ὁ Διάβολος, γιατί θά τοῦ ἔφερε τήν καταδίκη του. Ἀργότερα δέ ἄκουσε καί ἀπό τόν προφήτη Ἠσαΐα ὅτι αὐτός πού θά τόν συντρίψει, δηλαδή ὁ Μεσσίας, θά γεννηθεῖ ἀπό Παρθένο Μητέρα. Γι᾽ αὐτό καί ὁ καταραμένος, μή ἔχοντας καθόλου συμφέρον νά γεννηθεῖ ὁ Μεσσίας, «βάλθηκε», πού λέμε, νά μήν ὑπάρχει παρθένα γυναίκα.
Εἶχε συμφέρον αὐτός νά παντρεύονται ὅλες οἱ γυναῖκες, ὥστε νά μήν ὑπάρχει παρθένα, πού θά γεννήσει τόν Μεσσία, κατά τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐου. Ἔτσι, γιά νά «ἀπατηθεῖ» ὁ Διάβολος, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, κατά τό σοφό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἐμνηστεύθη καί ἡ Παρθένος τῆς Ναζαρέτ, ἡ ΜΑΡΙΑ.
Βλέποντας ὁ Διάβολος τήν μνηστεία αὐτῆς τῆς Κόρης ἡσύχασε ὅτι οὔτε καί αὐτή θά γεννήσει τόν Μεσσία, ἀφοῦ καί αὐτή μνηστεύεται. Τήν ἔπαθε! Ἀπατήθηκε ὁ ἀπατεώνας!!! Ἡ μνηστεία λοιπόν τῆς Παρθένου, κατά τήν ὡραία αὐτή ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου, ἔγινε κατά σοφό θεϊκό σχέδιο, γιά νά ξεφύγει τήν προσοχή τοῦ Διαβόλου ἡ παρθενία τῆς Παναγίας. Λέγει ἐπί λέξει ὁ ἅγιος Πατέρας: «Ἔλαθον (= διέφυγαν τήν προσοχή) τόν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου ἡ παρθενία Μαρίας καί ὁ τοκετός αὐτῆς... μυστήρια κραυγῆς, ἅτινα ἐν ἡσυχίᾳ Θεοῦ ἐπράχθη».

3. Συνεχίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τήν ὁμιλία του στούς Ἰουδαίους καί λέγει σ᾽ αὐτούς τώρα ἄλλον προφητικό λόγο γιά τόν Μεσσία. Τούς λέγει ἄλλο λόγο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας, ὄχι μόνο θά γεννηθεῖ ἀπό Παρθένο, ἀλλά καί θά κατάγεται ἀπό τήν γενεά τοῦ Δαυίδ. Λέγει ἡ προφητεία: «Ἐξελεύσεται ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, καί ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται» (Ἠσ. 11,1). Μέ τήν προφητεία αὐτή ὁ Ἠσαΐας προφητεύει ὅτι ἀπό τήν «ρίζα» Ἰεσσαί, ἀπό τόν γενεαλογικό δηλαδή κορμό τοῦ Ἰεσσαί, θά φυτρώσει μία «ράβδος», ἕνας κλῶνος, καί θά βλαστήσει ἕνα «ἄνθος». Ἡ «ράβδος» αὐτή καί τό «ἄνθος» αὐτό, πού θά προέλθουν ἀπό τόν κορμό τοῦ Ἰεσσαί, εἶναι ὁ Μεσσίας. Μέ τήν ἔκφραση «ράβδος» παριστάνεται τό σκῆπτρο τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας τοῦ Μεσσίου καί μέ τήν εἰκόνα τοῦ «ἄνθους» ἐκφράζεται ἡ ποθητή καί εὐχάριστη παρουσία τοῦ Χριστοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.
Πραγματικά, χριστιανοί μου! Μέ τήν παναγία ζωή τοῦ Χριστοῦ καί μέ τήν θεϊκή Του διδασκαλία χύθηκε πνευματική εὐωδία στόν κόσμο, πού μέχρι τότε ζοῦσε στήν δυσωδία τῆς ἁμαρτίας. Αὐτός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι τό «ἄνθος τοῦ πεδίου» καί τό «κρίνον τῶν κοιλάδων», πού λέγει τό Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων (Ἆσμ. 2,1).
Στόν Χριστό λοιπόν ἀναφέρεται ἡ προφητεία αὐτή τοῦ Ἠσαΐου. Ἀλλά ἡ «ράβδος» αὐτή καί τό «ἄνθος» αὐτό μᾶς εἶπε ὁ προφήτης ὅτι θά προέλθουν ἀπό τήν «ρίζα» τοῦ Ἰεσσαί. Ποιός εἶναι ὁ Ἰεσσαί; Εἶναι ὁ πατέρας τοῦ Δαυίδ. «Ὁ γάρ Ἰεσσαί οὗτος πατήρ τοῦ Δαυίδ ἦν», λέγει ὁ Χρυσόστομος.
Ἄρα ὁ Μεσσίας θά προέρχεται ἀπό τήν πατριά τοῦ Δαυίδ. Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Υἱός τῆς Παρθένου Μαρίας, ὡς πραγματικός Μεσσίας, κατάγεται πραγματικά ἀπό τήν γενεά τοῦ Δαυίδ. Ἄν δέ κανείς θέλει τώρα νά τό ἐξετάσει διεξοδικά αὐτό, γιά νά πειστεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς κατάγεται ἀπό τήν γενεά αὐτή, τοῦ συνιστῶ νά διαβάσει προσεκτικά τό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου, πού ἀκοῦμε τήν Κυριακή πρίν ἀπό τήν ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σ᾽ αὐτό τό κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ Ματθαῖος, ἀπό γενεαλογικούς καταλόγους, πού φυλάσσονταν στό Ἰουδαϊκό ἔθνος μέ πολλή ἐπιμέλεια, ἀποδεικνύει μέ ἀκρίβεια τήν ἀπό τοῦ οἴκου Δαυίδ καταγωγή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βέβαια, στόν κατάλογό του αὐτόν ὁ Ματθαῖος γενεαλογεῖ τόν μνή- στορα Ἰωσήφ καί ὄχι τήν Παναγία. Ἀλλά ὁ νόμος ἔλεγε ὅτι ὁ ἄνδρας ἔπρεπε νά λάβει τήν νύμφη του ἀπό τήν ἰδία φυλή.
Ἀφοῦ λοιπόν ὁ μνήστωρ Ἰωσήφ, κατά τήν γενεα- λογία τοῦ Ματθαίου, κατήγετο ἐξ οἴκου Δαυίδ, ἄρα καί ἀπό τήν ἰδία φυλή κατήγετο καί ἡ Παναγία μας. Δέν χωρεῖ ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἰωσήφ ἐτήρησε τόν Νόμο, γιατί ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος στήν γενεαλογία του αὐτή τόν ὀνομάζει «δίκαιο» (1,19), ἀκριβῆ δηλαδή τηρητή τοῦ Νόμου. Καί ἡ Παναγία λοιπόν κατάγεται ἐξ οἴκου Δαυίδ καί ὁ Υἱός Της ἄρα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ἀπό τήν γενεά Δαυίδ.
Ἔτσι τό προεφήτευσε ὁ προφήτης Ἠσαΐας μέ τήν προφητεία του «ἐξελεύσεται ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, καί ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται» (Ἠσ. 11,1). Θά συνεχίσουμε, χριστιανοί μου, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ στό ἑπόμενο κήρυγμά μας.

 Μέ πολλές εὐχές, 

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Αναρτήθηκε από ΔΣΑ στις 22:49

Η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας (Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος)

Η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας (Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος) alopsis

Τώρα που οι σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποκαταστάθηκαν, είναι ευκολότερο να δει κανείς κάποιες παραμέτρους της κρίσης. Προς αυτή την κατεύθυνση βοηθά η συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου Ιεροθέου στον δημοσιογράφο της Εφημερίδας «Εμπρός» Παναγιώτη Τσούμα.

Η κρίση στις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο κυριάρχησε στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, καί, όπως είναι παρατηρημένο, στην ενημέρωση επικράτησε μάλλον η επιφάνεια των γεγονότων, αρκετές μάλιστα φορές παραποιημένη.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας ασχολήθηκε με το εκκλησιαστικό αυτό ζήτημα, συμμετείχε σε σχετική Επιτροπή της Ιεράς Συνόδου και συνέγραψε δύο βιβλία για τις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδος “Εμπρός” κ. Παναγιώτη Τσούμα είναι ενημερωτική και συγχρόνως αναλυτική.

1. Ερώτηση: Ποιές είναι οι εντυπώσεις σας από τις συζητήσεις που έγιναν αυτήν την εποχή στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως για την κρίση μεταξύ των δύο Εκκλησιών;

Απάντηση: Τις περισσότερες φορές αισθάνθηκα βαθειά θλίψη. Φαινόταν καθαρά η άγνοια μερικών για τα θέματα αυτά, η αποσπασματική θεώρηση που είχαν, η συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια παραπληροφόρησης.

Για παράδειγμα να αναφέρω ότι μου έκανε τεράστια εντύπωση ότι ακόμη και νομικοί έγραψαν ότι η Ελληνική Πολιτεία υπήγαγε διοικητικώς τις Μητροπόλεις των λεγομένων Νέων Χωρών στην Εκκλησία της Ελλάδος με τον νόμο 3615 του 1928 που προηγήθηκε της Πατριαρχικής Πράξεως, η οποία εξεδόθη αργότερα τον Σεπτέμβριο του 1928, αφήνοντας να εννοηθή ότι είναι ισχυρότερος ο νόμος της Πολιτείας από την Πατριαρχική Πράξη. Ενώ αγνοούν ότι τόσο από τα Πρακτικά της Συνόδου του Πατριαρχείου του Ιανουαρίου 1928 που δημοσιεύθηκαν, όσο και από την εισηγητική έκθεση στην Βουλή προκειμένου να ψηφισθή ο νόμος, φαίνεται καθαρά ότι, πριν την ψήφιση του Νόμου, υπήρξε συμφωνία μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ελληνικής Πολιτείας, η δε Ελληνική Πολιτεία, προκειμένου να εκδώση τον νόμο, είχε υπ' όψη της αποσταλέν Σχέδιο Πατριαρχικής Πράξεως. Το ότι δεν συμπεριλήφθησαν όλοι οι όροι του Σχεδίου Πράξεως στον Νόμο, αυτό δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, αφού ο κυρωτικός νόμος δεν είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνη πλήρως την κυρουμένη διεθνή Πράξη, όπως σημειώνει ο Καθηγητής Κωνσταντίνος Βαβούσκος. Επίσης, στον μεταγενέστερο Νόμο 5438 της 17^ης Αυγούστου 1932 (Καταστατικός Χάρτης) μνημονεύεται ρητώς ότι η διοίκηση των Μητροπόλεων αυτών γίνεται σύμφωνα με τον νόμο 3615, αλλά και σύμφωνα με την Πατριαρχική Πράξη του 1928.

Όμως τελικά το πρόβλημα που ανέκυψε δεν είναι νομικό, αλλά καθαρά εκκλησιολογικό, επειδή η ευχαριστιακή συγκρότηση της Εκκλησίας δεν γίνεται με τους νόμους της Πολιτείας, αλλά από το Άγιον Πνεύμα, δια των δογμάτων και των ιερών Κανόνων, και γι' αυτό τα νομικά επιχειρήματα είναι ανεπαρκή.

Επίσης, μου έκανε αλγεινή εντύπωση η αδιακρισία μερικών, ο φανατισμός τους και ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο μιλούσαν και αντέκρουαν τις απόψεις των άλλων. Δεν διαλέγονται με αυτόν τον τρόπο Κληρικοί και γενικά άνθρωποι της Εκκλησίας.

Ακόμη κακή εντύπωση μου έκαναν οι δημοσκοπήσεις για το θέμα αυτό και τα ποσοστά που δίνονταν στον Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο. Κατ' αρχάς σε κανονικά θέματα δεν έχουν θέση οι δημοσκοπήσεις. Μπορείτε να φαντασθήτε το να γίνονται δημοσκοπήσεις για δογματικά και κανονικά ζητήματα; Έπειτα τα ερωτήματα που έθεταν για το ποιός έχει δίκαιο ή άδικο ήταν κενά περιεχομένου. Και αυτό γιατί, όπως είπε κάποιος, αν ετίθετο πρώτα το ερώτημα: “Έχετε διαβάσει την Πατριαρχική Πράξη του 1928 και τον Καταστατικό Χάρτη;”, τότε θα διαπιστωνόταν ότι το 99% των ανθρώπων, ακόμη δε και των Κληρικών, δεν είχε διαβάσει τα κείμενα αυτά, οπότε δεν είχε νόημα η ερώτηση για το ποιός έχει δίκαιο.

2. Ερώτηση: Σεβασμιώτατε, στο βιβλίο σας “Εκκλησιαστικοί Αναβαθμοί” και στο κεφάλαιο “Η πόλις εάλω αλλά ζή” εκφράζετε την άποψη ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είναι ο μόνος θεσμός που εξακολουθεί να εκφράζη το οικουμενικό πνεύμα της ρωμηοσύνης. Πιστεύετε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος υπό την νυν ηγεσία της ασπάζεται αυτή την άποψη;

Απάντηση: Πάντοτε πίστευα και το έχω δημοσιοποιήσει σε διάφορα κείμενά μου, κυρίως στα δύο βιβλία που έγραψα για την σχέση μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκφράζει την οικουμενικότητα του ελληνισμού και την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Είναι το τελευταίο απομεινάρι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Είναι γνωστή η έκφραση ότι η Εκκλησία, με πρωτεύοντα ρόλο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποδείχθηκε το “Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο” όπως είπε ο μεγάλος Ρουμάνος ιστορικός Γιόρκα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ένας ακοίμητος οφθαλμός της οικουμενικής Ορθοδοξίας, το συντονιστικό κέντρο των Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι δε Μητροπόλεις του επεκτείνονται από την Κορέα μέχρι την Αμερική. Γι' αυτό λυπάμαι πολύ όταν γίνεται λόγος για “Τούρκο Πατριάρχη”, γιατί όσοι το λένε αυτό διαπνέονται από μια εθνικιστική νοοτροπία ή τουλά&khi;ιστον ομιλούν αδιάκριτα. Πιστεύω ότι η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος που είναι η Ιεραρχία, εκτιμά την σπουδαιότητα του θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, χωρίς να αποκλείονται και οι εξαιρέσεις, από άγνοια ή άλλα αίτια που είναι ελλαδοκεντρικά.

3. Ερώτηση: Η κρίση που ξέσπασε τελευταία, με αφορμή κυρίως την εκλογή νέου Μητροπολίτη στην Θεσσαλονίκη, φαίνεται να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ακούγεται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος προωθεί σχέδιο αναβάθμισής της σε Πατριαρχείο του απανταχού Ελληνισμού; Αν αυτό έχει βάση, πού οδηγούμαστε;

Απάντηση: Χαίρομαι γιατί έχετε αντιληφθή ότι η Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης ήταν απλώς η αφορμή και το παγόβουνο που φαίνεται. Τα αίτια είναι άλλα και βαθύτερα. Πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι νομικό, αλλά βαθύτατα εκκλησιολογικό. Γράφηκε στα Μ.Μ.Ε. ότι παρατηρούνται διάφορες επιδιώξεις για αναβάθμιση της Εκκλησίας της Ελλάδος σε Πατριαρχείο ολοκλήρου του ελληνισμού. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι τέτοιες αντιλήψεις καλλιεργήθηκαν στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που και τότε δημιουργήθηκε μεγάλη κρίση στις σχέσεις μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος, με συνέπεια την πτώση του τότε Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Επίσης, και σήμερα μερικοί πολιτικοί άνδρες, όπως λέγεται, διακατέχονται από μερικές τέτοιες τάσεις μεγαλοϊδεατισμού, με άλλη βέβαια μορφή. Σύμφωνα με αυτές πρέπει κατ' αρχάς να γίνη ενοποίηση του κρατικού με τον εκκλησιαστικό χώρο στην Ελλάδα και στην συνέχεια να ακολουθήση η προσάρτιση των ελληνικών Εκκλησιών της διασποράς στην Εκκλησία της Ελλάδος, με την απόσπασή τους από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έτσι, κατ αυτούς, η Αθήνα θα γίνη το κέντρο του Ελληνισμού. Μια αρχή και ένα πρώτο πείραμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η συγκρότηση του “Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού” (ΣΑΕ).

Πρόκειται για επικίνδυνες θεωρίες και απόψεις, διότι χρησιμοποιείται η Εκκλησία για πολιτικούς και εθνικούς σκοπούς. Δεν νομίζω ότι τέτοιες ιδέες καλλιεργούνται από την Εκκλησία της Ελλάδος, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος το αρνήθηκε αυτό. Όμως τέτοιες επικίνδυνες ιδέες υποθάλπονται από μερικούς πολιτικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, οι οποίοι τελικά πέφτουν στην παγίδα του εθνικισμού, είτε του πανσλαυϊστικού, είτε του παναραβικού εθνικισμού, καθώς επίσης δίνουν επιχειρήματα στην λεγόμενη “Σκοπιανική Εκκλησία”. Και οι Σκοπιανοί ισχυρίζονται, ότι αφού δημιουργήθηκε Σκοπιανικό Κράτος, γιατί να μη έχουν και αυτοί την δική τους ανεξάρτητη “Μακεδονική” Εκκλησία, στην οποία θα συμπεριλαμβάνονται και οι “Μακεδόνες” της Αυστραλίας και των άλλων μερών του κόσμου. Γι' αυτό θεωρώ ότι η ύπαρξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μεταξύ των άλλων, απομονώνει κάθε εθνοφυλετική τάση, αποφεύγοντας τον κίνδυνο που προέρχεται από αυτές και γι' αυτό πρέπει να το στηρίζουμε.

4. Ερώτηση: Τελικά, Σεβασμιώτατε, μήπως οι διαφορές μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος δεν οφείλονται σε διαφορετικές ερμηνείες του υφισταμένου κανονικού και νομικού πλαισίου, αλλά σε προσωπικές φιλοδοξίες κυρίως;

Απάντηση: Η Εκκλησία είναι ένα πνευματικό Νοσοκομείο που θεραπεύει την πνευματική ασθένεια των ανθρώπων. Έτσι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν θεραπευθέντες, που είναι οι άγιοι, θεραπευόμενοι που είναι όσοι αγωνίζονται να θεραπευτούν, και αθεράπευτοι όσοι δεν θέλουν να θεραπευτούν. Είναι δε φυσικό να υπάρχη αυτή η διάκριση, γιατί αυτό συνδέεται με την προσωπική ελευθερία, και έτσι υπάρχουν άνθρωποι, Κληρικοί και λαϊκοί, με διάφορα πάθη μέσα στην Εκκλησία.

Γεγονός όμως είναι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση έγιναν άστοχες κινήσεις και προτάσεις από Αρχιερείς που πυροδότησαν την κατάσταση. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το 1998 όταν ένας Αρχιερεύς πρότεινε στην Ιεραρχία να μνημονεύεται ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών από τους λειτουργούντας Αρχιερείς, ενώ τώρα μνημονεύεται η Ιερά Σύνοδος, επειδή το σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας μας είναι Συνοδικό. Στην συνέχεια, άλλος Αρχιερεύς έκανε σχετική εισήγηση στην Ιεραρχία να μνημονεύεται ο Αρχιεπίσκοπος ακόμη και στις Επαρχίες της Βορείου Ελλάδος, των οποίων οι Αρχιερείς μνημονεύουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, καθώς επίσης και άλλοι Αρχιερείς το εφήρμοσαν στην πράξη, για προσωπικούς τους λόγους. Όμως το Πατριαρχείο αντέδρασε τότε για πρώτη φορά, με αποστολή Πατριαρχικού Γράμματος, γιατί κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε το εκκλησιαστικό θεσμικό σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος και από εκεί άρχισε η κρίση στις σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Ημουν μέλος της σχετικής Συνοδικής Επιτροπής και γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες για το πώς άρχισε η κρίση μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

5. Ερώτηση: Έχει συνειδητοποιήσει, νομίζετε, η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος τί θα σήμαινε για τον Ελληνισμό τυχόν περαιτέρω αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως η Εκκλησία της Ρωσίας και ενδεχομένως το Βατικανό επιδιώκουν;

Απάντηση: Η όλη εξέλιξη της καταστάσεως και η παραπληροφόρηση γύρω από το θέμα αυτό συντελεί στην αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι γνωστόν ότι η Εκκλησία της Μόσχας, μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, ανέπτυξε την θεωρία της Τρίτης Ρώμης και διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιθωριοποιώντας το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και τώρα το επιδιώκει με την προσπάθεια αναβαθμίσεως μερικών Τοπικών Εκκλησιών. Το Βατικανό επίσης επιδιώκει ή χαίρεται με τα προβλήματα που δημιουργούνται στην ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Προσωπικά πίστευα από παλαιά ότι η επιμονή του Πάπα να έλθη στην Αθήνα εκινείτο σε αυτήν την προοπτική. Αυτόν τον κίνδυνο τον έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

6. Ερώτηση: Η παρατηρούμενη από πολλές πλευρές προσπάθεια αποδυνάμωσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου θα λέγατε ότι οφείλεται σε μια τάση εθνικοποίησης των επί μέρους Εκκλησιών στο χώρο της Ορθοδοξίας; Και αν ναί, αυτό είναι καλό ή κακό για την Ορθοδοξία;

Απάντηση: Ο εθνοφυλετισμός αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο της συγχρόνου Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Πατριαρχική Σύνοδος του 1872, που λειτούργησε όπως η Σύνοδος που έγινε πριν λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, κατεδίκασε τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση. Με την επανάσταση του 1821 αναπτύχθηκε ο ελληνικός εθνικισμός. Με την βουλγαρική εξαρχία το 1870 καλλιεργήθηκε ο βουλγαρικός και κατ' επέκταση ο σλαυϊκός εθνικισμός. Και με την κατάληψη του Πατριαρχείου Αντιοχείας από τους Άραβας, με την συνεργασία της Τσαρικής Ρωσίας, όπως εκφράσθηκε από τον Ρώσο Πρόξενο στην Συρία Μπηλάηεφ, το 1896, εκφράστηκε ο αραβικός εθνικισμός. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας, όπως το βλέπει κανείς στην Ευρώπη, κυρίως όμως στην Αμερική, που οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι “εθνικές” Εκκλησίες, αφού ήταν Εκκλησίες μεταναστών και μετέφεραν τις παραδόσεις και το πνεύμα των πατρίδων τους. Συνέπεια αυτού του προβλήματος είναι ότι οι ξένοι βλέπουν την παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε ελληνόφωνη, σλαυόφωνη και αραβόφωνη Ορθοδοξία. Τώρα δε με την κρίση στις σχέσεις μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος, παρουσιάζεται και διάσπαση μεταξύ των ελληνοφώνων Εκκλησιών, ακόμη και στην Εκκλησία της Αμερικής. Υπάρχει ο κίνδυνος να επαναληφθή στις ημέρες μας, με άλλη μορφή, η διάσπαση των Ελληνικών Εκκλησιών της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνος σε βασιλόφρονας και βενιζελικούς. Πρέπει να προσέξη αυτό το σημείο πολύ κυρίως η πολιτική Ηγεσία του τόπου. Δεν είναι καιρός για πειράματα στον χώρο του ελληνισμού και κυρίως στον χώρο της Εκκλησίας, η οποία πρέπει να εκφράζη την ενότητα και όχι την διαιρεμένη κοινωνία.

Ο κίνδυνος αποδυναμώσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου φαίνεται στην Αμερική. Είναι γνωστόν ότι στην Αμερικανική Ήπειρο δεν υπάρχει ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά κάθε Πατριαρχείο και κάθε αυτοκέφαλη Εκκλησία έχει και τις δικές του Εκκλησίες. Το πρόβλημα της Διασποράς είναι ένα πρόβλημα με το οποίο πρόκειται να ασχοληθή η Οικουμενική Σύνοδος που προετοιμάζεται. Επίσης, υπάρχουν και πολλές Εκκλησίες Παλαιημερολογιτών ή Επίσκοποι αχειροτόνητοι. Για να διασφαλισθή η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να αντιμετωπισθούν μερικά προβλήματα, δημιουργήθηκε η λεγομένη SCOBA (Σύνοδος Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων Αμερικής) υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μπορείτε να φανταστήτε την ζημιά που θα υποστή η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, με την αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο διακρίνεται από την οικουμενική του αποστολή και διασφαλίζει την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών;

7. Ερώτηση: Έχει ειπωθεί, Σεβασμιώτατε, ότι για να ενταχθή ένας άνθρωπος στην παγκοσμιότητα, προϋπόθεση είναι να μάθη να ζη και πέρα από τον εαυτό του. Για τους ανθρώπους της Εκκλησίας αυτό ισχύει πολύ περισσότερο αν θέλουν πραγματικά να προσφέρουν με το παράδειγμά τους.
Σπανίως όμως βλέπουμε τέτοια παραδείγματα και το ερώτημα είναι μήπως τελικά η Εκκλησία από χώρος πνευματικός που έπρεπε να είναι έχει καταστεί χώρος απνευμάτιστος; Και δεν εννοώ θεολογικά.

Απάντηση: Ασφαλώς υπάρχει διαφορά μεταξύ παγκοσμιότητας και παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιότητα έχει σχέση με την λεγόμενη πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία οδηγούμαστε και είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έζησε πάντα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Για την καλή συνύπαρξη των διαφόρων πολιτισμών πρέπει να εφαρμοσθή η λεγομένη αρχή των συστημάτων, σύμφωνα με την οποία πρέπει να υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις ήτοι σαφής γνώση των ορίων μεταξύ των παραδόσεων, σεβασμός της άλλης πολυπολιτισμικής ομάδας και γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων πολυπολιτισμικών ομάδων. Έτσι αποφεύγεται τόσο η πολιτιστική αλλοτρίωση όσο και ο φονταμενταλισμός. Όταν μια Εκκλησία δεν κινείται μέσα σε αυτήν την προοπτική είναι ή εκκοσμικευμένη ή φονταμενταλιστική, καθώς επίσης είναι “απνευμάτιστη”, όπως το χαρακτηρίζετε.

8. Ερώτηση: Ακούσθηκαν τον τελευταίο καιρό κάποιες απόψεις για το ότι είναι ανάγκη να χωρισθή η Πολιτεία από την Εκκλησία για να μη διαταράσσωνται οι μεταξύ τους σχέσεις. Ποιά είναι η γνώμη σας;

Απάντηση: Πράγματι, παρετήρησα ότι η πρόσφατη συζήτηση περιστράφηκε και προς την κατεύθυνση αυτή. Διετύπωσα δε γραπτώς την άποψη ότι αυτή η συζήτηση για την διαπάλη μεταξύ κανονικότητος και νομιμότητος, θα γίνη αφορμή να επιχειρηθή, ενδεχομένως, με την πρώτη ευκαιρία, όταν θα γίνη αναθεώρηση του Συντάγματος, να βγή από το τρίτο άρθρο του η αναφορά στον Συνοδικό Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, ή να γίνουν μερικές άλλες ρυθμίσεις και αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ της πολιτικής και της εκκλησιαστικής διοικήσεως, για να μη εμπλέκεται η Πολιτεία σε αυτές τις ενδοεκκλησιαστικές διενέξεις.

Απλώς όμως θα ήθελα να σημειώσω ότι όταν διαβάση κανείς προσεκτικά το τρίτο άρθρο του Συντάγματος σε συνδυασμό με το δέκατο τρίτο άρθρο του θα διαπιστώση ότι δεν υφίστανται μεγάλες εμπλοκές και δεν χρειάζεται αναθεώρηση του Συντάγματος για να γίνουν μερικές νομοθετικές αλλαγές. Άλλωστε, και ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα να είναι νόμος του Κράτους. Θα μπορούσε ένας νόμος της Πολιτείας να ρυθμίζη το νομικό καθεστώς που θα διέπη την Εκκλησία σε σχέση με την Πολιτεία, όπως γίνεται με το Γερμανικό Σύνταγμα, όπως και μερικά άλλα ζητήματα και να δίδεται η δυνατότητα στην ίδια την Εκκλησία να καταρτίζη τον Καταστατικό της Χάρτη και να εκδίδη κανονιστικές διατάξεις για να διοικήται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνας.

Βρίσκω την ευκαιρία να υπογραμμίσω ότι προσωπικά θεωρώ υποτιμητικό να γράφεται στον Καταστατικό Χάρτη (Νόμο του Κράτους) ότι ο Μητροπολίτης δίδει ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου και του Υπουργού Παιδείας την διαβεβαίωση “περί της εκπληρώσεως των "αρχιερατικών" αυτού καθηκόντων” (άρθ. 26 του Νόμου 590/1977), αφού προηγήθηκε η αρχιερατική ομολογία κατά την διάρκεια της χειροτονίας του.

Γενικά πρέπει να γίνη κάτι προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή στην ελευθεροποίηση, τόσο ως προς την διοίκηση της Εκκλησίας όσο και προς την απόδοση της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, αλλά αυτό πρέπει να γίνη μέσα σε μια ήρεμη ατμόσφαιρα και όχι σε εντάσεις.

9. Ερώτηση: Στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας ποιοί από τους σημερινούς Ιεράρχες νομίζετε ότι ξεχωρίζουν;

Απάντηση: Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο, αποτελείται από 81 Αρχιερείς, οι οποίοι διακρίνονται από πολλά και ποικίλα χαρίσματα. Δεν είναι ανάγκη να έχουν όλοι τα ίδια χαρίσματα, γιατί τότε δεν θα υπήρχε αληθινή κοινωνία. Δεν θα ήθελα αυτήν την στιγμή να αναφέρω ονόματα, γιατί θα αδικήσω διαφόρους αδελφούς. Πάντως οι Αρχιερείς που ξεχωρίζουν σε διαφόρους τομείς δεν είναι μόνον αυτοί που παρουσιάζονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

10. Ερώτηση: Για τον Αλβανίας Αναστάσιο ποιά είναι η γνώμη σας;

Απάντηση: Γνωρίζω τον Μακαριώτατο Αρχιεπίκοπο Αλβανίας από Πρεσβύτερο και τον εκτιμούσα, αλλά και εκείνος με αγαπούσε. Υπήρχε μια στενή σχέση και επικοινωνία μεταξύ του Μακ. Αλβανίας κ. Αναστασίου και του αειμνήστου Γεροντός μου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμπωπίας κυρού Καλλινίκου. Είχε έλθει πολλές φορές στην Έδεσσα για ομιλίες και θείες Λειτουργίες. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος είναι εκφραστής της παγκοσμιότητος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, είναι έξυπνος άνθρωπος, έχει πολλά χαρίσματα και είναι γνώστης των συγχρόνων προβλημάτων και γι' αυτό συνεργάζεται στενά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο τον αξιοποιεί σε διάφορες εκκλησιαστικές αποστολές.

Τελειώνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ευλογημένο από τους Πατέρας των Οικουμενικών Συνόδων και η Εκκλησία της Ελλάδος είναι μια ζωντανή Εκκλησία, γι' αυτό και πρέπει το ταχύτερο η κρίση αυτή να περατωθή και να υπάρχη στενή επικοινωνία μεταξύ τους για την ενότητα της Εκκλησίας, την ενότητα της κοινωνίας και την αποτροπή των διαφόρων εθνοφυλετισμών.-

(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Εμπρός, την 21-5-2004)

Σημείωση (Πηγή: "Εκκλησιαστική Παρέμβαση")

Η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας (Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος)

Η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας (Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος)
alopsis

Τώρα που οι σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποκαταστάθηκαν, είναι ευκολότερο να δει κανείς κάποιες παραμέτρους της κρίσης. Προς αυτή την κατεύθυνση βοηθά η συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου Ιεροθέου στον δημοσιογράφο της Εφημερίδας «Εμπρός» Παναγιώτη Τσούμα.

Η κρίση στις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο κυριάρχησε στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, καί, όπως είναι παρατηρημένο, στην ενημέρωση επικράτησε μάλλον η επιφάνεια των γεγονότων, αρκετές μάλιστα φορές παραποιημένη.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας ασχολήθηκε με το εκκλησιαστικό αυτό ζήτημα, συμμετείχε σε σχετική Επιτροπή της Ιεράς Συνόδου και συνέγραψε δύο βιβλία για τις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδος “Εμπρός” κ. Παναγιώτη Τσούμα είναι ενημερωτική και συγχρόνως αναλυτική.

1. Ερώτηση: Ποιές είναι οι εντυπώσεις σας από τις συζητήσεις που έγιναν αυτήν την εποχή στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως για την κρίση μεταξύ των δύο Εκκλησιών;

Απάντηση: Τις περισσότερες φορές αισθάνθηκα βαθειά θλίψη. Φαινόταν καθαρά η άγνοια μερικών για τα θέματα αυτά, η αποσπασματική θεώρηση που είχαν, η συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια παραπληροφόρησης.

Για παράδειγμα να αναφέρω ότι μου έκανε τεράστια εντύπωση ότι ακόμη και νομικοί έγραψαν ότι η Ελληνική Πολιτεία υπήγαγε διοικητικώς τις Μητροπόλεις των λεγομένων Νέων Χωρών στην Εκκλησία της Ελλάδος με τον νόμο 3615 του 1928 που προηγήθηκε της Πατριαρχικής Πράξεως, η οποία εξεδόθη αργότερα τον Σεπτέμβριο του 1928, αφήνοντας να εννοηθή ότι είναι ισχυρότερος ο νόμος της Πολιτείας από την Πατριαρχική Πράξη. Ενώ αγνοούν ότι τόσο από τα Πρακτικά της Συνόδου του Πατριαρχείου του Ιανουαρίου 1928 που δημοσιεύθηκαν, όσο και από την εισηγητική έκθεση στην Βουλή προκειμένου να ψηφισθή ο νόμος, φαίνεται καθαρά ότι, πριν την ψήφιση του Νόμου, υπήρξε συμφωνία μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ελληνικής Πολιτείας, η δε Ελληνική Πολιτεία, προκειμένου να εκδώση τον νόμο, είχε υπ' όψη της αποσταλέν Σχέδιο Πατριαρχικής Πράξεως. Το ότι δεν συμπεριλήφθησαν όλοι οι όροι του Σχεδίου Πράξεως στον Νόμο, αυτό δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, αφού ο κυρωτικός νόμος δεν είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνη πλήρως την κυρουμένη διεθνή Πράξη, όπως σημειώνει ο Καθηγητής Κωνσταντίνος Βαβούσκος. Επίσης, στον μεταγενέστερο Νόμο 5438 της 17^ης Αυγούστου 1932 (Καταστατικός Χάρτης) μνημονεύεται ρητώς ότι η διοίκηση των Μητροπόλεων αυτών γίνεται σύμφωνα με τον νόμο 3615, αλλά και σύμφωνα με την Πατριαρχική Πράξη του 1928.

Όμως τελικά το πρόβλημα που ανέκυψε δεν είναι νομικό, αλλά καθαρά εκκλησιολογικό, επειδή η ευχαριστιακή συγκρότηση της Εκκλησίας δεν γίνεται με τους νόμους της Πολιτείας, αλλά από το Άγιον Πνεύμα, δια των δογμάτων και των ιερών Κανόνων, και γι' αυτό τα νομικά επιχειρήματα είναι ανεπαρκή.

Επίσης, μου έκανε αλγεινή εντύπωση η αδιακρισία μερικών, ο φανατισμός τους και ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο μιλούσαν και αντέκρουαν τις απόψεις των άλλων. Δεν διαλέγονται με αυτόν τον τρόπο Κληρικοί και γενικά άνθρωποι της Εκκλησίας.

Ακόμη κακή εντύπωση μου έκαναν οι δημοσκοπήσεις για το θέμα αυτό και τα ποσοστά που δίνονταν στον Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο. Κατ' αρχάς σε κανονικά θέματα δεν έχουν θέση οι δημοσκοπήσεις. Μπορείτε να φαντασθήτε το να γίνονται δημοσκοπήσεις για δογματικά και κανονικά ζητήματα; Έπειτα τα ερωτήματα που έθεταν για το ποιός έχει δίκαιο ή άδικο ήταν κενά περιεχομένου. Και αυτό γιατί, όπως είπε κάποιος, αν ετίθετο πρώτα το ερώτημα: “Έχετε διαβάσει την Πατριαρχική Πράξη του 1928 και τον Καταστατικό Χάρτη;”, τότε θα διαπιστωνόταν ότι το 99% των ανθρώπων, ακόμη δε και των Κληρικών, δεν είχε διαβάσει τα κείμενα αυτά, οπότε δεν είχε νόημα η ερώτηση για το ποιός έχει δίκαιο.

2. Ερώτηση: Σεβασμιώτατε, στο βιβλίο σας “Εκκλησιαστικοί Αναβαθμοί” και στο κεφάλαιο “Η πόλις εάλω αλλά ζή” εκφράζετε την άποψη ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είναι ο μόνος θεσμός που εξακολουθεί να εκφράζη το οικουμενικό πνεύμα της ρωμηοσύνης. Πιστεύετε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος υπό την νυν ηγεσία της ασπάζεται αυτή την άποψη;

Απάντηση: Πάντοτε πίστευα και το έχω δημοσιοποιήσει σε διάφορα κείμενά μου, κυρίως στα δύο βιβλία που έγραψα για την σχέση μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκφράζει την οικουμενικότητα του ελληνισμού και την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Είναι το τελευταίο απομεινάρι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Είναι γνωστή η έκφραση ότι η Εκκλησία, με πρωτεύοντα ρόλο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποδείχθηκε το “Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο” όπως είπε ο μεγάλος Ρουμάνος ιστορικός Γιόρκα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ένας ακοίμητος οφθαλμός της οικουμενικής Ορθοδοξίας, το συντονιστικό κέντρο των Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι δε Μητροπόλεις του επεκτείνονται από την Κορέα μέχρι την Αμερική. Γι' αυτό λυπάμαι πολύ όταν γίνεται λόγος για “Τούρκο Πατριάρχη”, γιατί όσοι το λένε αυτό διαπνέονται από μια εθνικιστική νοοτροπία ή τουλά&khi;ιστον ομιλούν αδιάκριτα. Πιστεύω ότι η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος που είναι η Ιεραρχία, εκτιμά την σπουδαιότητα του θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, χωρίς να αποκλείονται και οι εξαιρέσεις, από άγνοια ή άλλα αίτια που είναι ελλαδοκεντρικά.

3. Ερώτηση: Η κρίση που ξέσπασε τελευταία, με αφορμή κυρίως την εκλογή νέου Μητροπολίτη στην Θεσσαλονίκη, φαίνεται να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ακούγεται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος προωθεί σχέδιο αναβάθμισής της σε Πατριαρχείο του απανταχού Ελληνισμού; Αν αυτό έχει βάση, πού οδηγούμαστε;

Απάντηση: Χαίρομαι γιατί έχετε αντιληφθή ότι η Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης ήταν απλώς η αφορμή και το παγόβουνο που φαίνεται. Τα αίτια είναι άλλα και βαθύτερα. Πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι νομικό, αλλά βαθύτατα εκκλησιολογικό. Γράφηκε στα Μ.Μ.Ε. ότι παρατηρούνται διάφορες επιδιώξεις για αναβάθμιση της Εκκλησίας της Ελλάδος σε Πατριαρχείο ολοκλήρου του ελληνισμού. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι τέτοιες αντιλήψεις καλλιεργήθηκαν στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που και τότε δημιουργήθηκε μεγάλη κρίση στις σχέσεις μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος, με συνέπεια την πτώση του τότε Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Επίσης, και σήμερα μερικοί πολιτικοί άνδρες, όπως λέγεται, διακατέχονται από μερικές τέτοιες τάσεις μεγαλοϊδεατισμού, με άλλη βέβαια μορφή. Σύμφωνα με αυτές πρέπει κατ' αρχάς να γίνη ενοποίηση του κρατικού με τον εκκλησιαστικό χώρο στην Ελλάδα και στην συνέχεια να ακολουθήση η προσάρτιση των ελληνικών Εκκλησιών της διασποράς στην Εκκλησία της Ελλάδος, με την απόσπασή τους από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έτσι, κατ αυτούς, η Αθήνα θα γίνη το κέντρο του Ελληνισμού. Μια αρχή και ένα πρώτο πείραμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η συγκρότηση του “Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού” (ΣΑΕ).

Πρόκειται για επικίνδυνες θεωρίες και απόψεις, διότι χρησιμοποιείται η Εκκλησία για πολιτικούς και εθνικούς σκοπούς. Δεν νομίζω ότι τέτοιες ιδέες καλλιεργούνται από την Εκκλησία της Ελλάδος, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος το αρνήθηκε αυτό. Όμως τέτοιες επικίνδυνες ιδέες υποθάλπονται από μερικούς πολιτικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, οι οποίοι τελικά πέφτουν στην παγίδα του εθνικισμού, είτε του πανσλαυϊστικού, είτε του παναραβικού εθνικισμού, καθώς επίσης δίνουν επιχειρήματα στην λεγόμενη “Σκοπιανική Εκκλησία”. Και οι Σκοπιανοί ισχυρίζονται, ότι αφού δημιουργήθηκε Σκοπιανικό Κράτος, γιατί να μη έχουν και αυτοί την δική τους ανεξάρτητη “Μακεδονική” Εκκλησία, στην οποία θα συμπεριλαμβάνονται και οι “Μακεδόνες” της Αυστραλίας και των άλλων μερών του κόσμου. Γι' αυτό θεωρώ ότι η ύπαρξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μεταξύ των άλλων, απομονώνει κάθε εθνοφυλετική τάση, αποφεύγοντας τον κίνδυνο που προέρχεται από αυτές και γι' αυτό πρέπει να το στηρίζουμε.

4. Ερώτηση: Τελικά, Σεβασμιώτατε, μήπως οι διαφορές μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος δεν οφείλονται σε διαφορετικές ερμηνείες του υφισταμένου κανονικού και νομικού πλαισίου, αλλά σε προσωπικές φιλοδοξίες κυρίως;

Απάντηση: Η Εκκλησία είναι ένα πνευματικό Νοσοκομείο που θεραπεύει την πνευματική ασθένεια των ανθρώπων. Έτσι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν θεραπευθέντες, που είναι οι άγιοι, θεραπευόμενοι που είναι όσοι αγωνίζονται να θεραπευτούν, και αθεράπευτοι όσοι δεν θέλουν να θεραπευτούν. Είναι δε φυσικό να υπάρχη αυτή η διάκριση, γιατί αυτό συνδέεται με την προσωπική ελευθερία, και έτσι υπάρχουν άνθρωποι, Κληρικοί και λαϊκοί, με διάφορα πάθη μέσα στην Εκκλησία.

Γεγονός όμως είναι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση έγιναν άστοχες κινήσεις και προτάσεις από Αρχιερείς που πυροδότησαν την κατάσταση. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το 1998 όταν ένας Αρχιερεύς πρότεινε στην Ιεραρχία να μνημονεύεται ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών από τους λειτουργούντας Αρχιερείς, ενώ τώρα μνημονεύεται η Ιερά Σύνοδος, επειδή το σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας μας είναι Συνοδικό. Στην συνέχεια, άλλος Αρχιερεύς έκανε σχετική εισήγηση στην Ιεραρχία να μνημονεύεται ο Αρχιεπίσκοπος ακόμη και στις Επαρχίες της Βορείου Ελλάδος, των οποίων οι Αρχιερείς μνημονεύουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, καθώς επίσης και άλλοι Αρχιερείς το εφήρμοσαν στην πράξη, για προσωπικούς τους λόγους. Όμως το Πατριαρχείο αντέδρασε τότε για πρώτη φορά, με αποστολή Πατριαρχικού Γράμματος, γιατί κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε το εκκλησιαστικό θεσμικό σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος και από εκεί άρχισε η κρίση στις σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Ημουν μέλος της σχετικής Συνοδικής Επιτροπής και γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες για το πώς άρχισε η κρίση μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

5. Ερώτηση: Έχει συνειδητοποιήσει, νομίζετε, η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος τί θα σήμαινε για τον Ελληνισμό τυχόν περαιτέρω αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως η Εκκλησία της Ρωσίας και ενδεχομένως το Βατικανό επιδιώκουν;

Απάντηση: Η όλη εξέλιξη της καταστάσεως και η παραπληροφόρηση γύρω από το θέμα αυτό συντελεί στην αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι γνωστόν ότι η Εκκλησία της Μόσχας, μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, ανέπτυξε την θεωρία της Τρίτης Ρώμης και διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιθωριοποιώντας το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και τώρα το επιδιώκει με την προσπάθεια αναβαθμίσεως μερικών Τοπικών Εκκλησιών. Το Βατικανό επίσης επιδιώκει ή χαίρεται με τα προβλήματα που δημιουργούνται στην ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Προσωπικά πίστευα από παλαιά ότι η επιμονή του Πάπα να έλθη στην Αθήνα εκινείτο σε αυτήν την προοπτική. Αυτόν τον κίνδυνο τον έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

6. Ερώτηση: Η παρατηρούμενη από πολλές πλευρές προσπάθεια αποδυνάμωσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου θα λέγατε ότι οφείλεται σε μια τάση εθνικοποίησης των επί μέρους Εκκλησιών στο χώρο της Ορθοδοξίας; Και αν ναί, αυτό είναι καλό ή κακό για την Ορθοδοξία;

Απάντηση: Ο εθνοφυλετισμός αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο της συγχρόνου Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Πατριαρχική Σύνοδος του 1872, που λειτούργησε όπως η Σύνοδος που έγινε πριν λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, κατεδίκασε τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση. Με την επανάσταση του 1821 αναπτύχθηκε ο ελληνικός εθνικισμός. Με την βουλγαρική εξαρχία το 1870 καλλιεργήθηκε ο βουλγαρικός και κατ' επέκταση ο σλαυϊκός εθνικισμός. Και με την κατάληψη του Πατριαρχείου Αντιοχείας από τους Άραβας, με την συνεργασία της Τσαρικής Ρωσίας, όπως εκφράσθηκε από τον Ρώσο Πρόξενο στην Συρία Μπηλάηεφ, το 1896, εκφράστηκε ο αραβικός εθνικισμός. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας, όπως το βλέπει κανείς στην Ευρώπη, κυρίως όμως στην Αμερική, που οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι “εθνικές” Εκκλησίες, αφού ήταν Εκκλησίες μεταναστών και μετέφεραν τις παραδόσεις και το πνεύμα των πατρίδων τους. Συνέπεια αυτού του προβλήματος είναι ότι οι ξένοι βλέπουν την παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε ελληνόφωνη, σλαυόφωνη και αραβόφωνη Ορθοδοξία. Τώρα δε με την κρίση στις σχέσεις μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος, παρουσιάζεται και διάσπαση μεταξύ των ελληνοφώνων Εκκλησιών, ακόμη και στην Εκκλησία της Αμερικής. Υπάρχει ο κίνδυνος να επαναληφθή στις ημέρες μας, με άλλη μορφή, η διάσπαση των Ελληνικών Εκκλησιών της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνος σε βασιλόφρονας και βενιζελικούς. Πρέπει να προσέξη αυτό το σημείο πολύ κυρίως η πολιτική Ηγεσία του τόπου. Δεν είναι καιρός για πειράματα στον χώρο του ελληνισμού και κυρίως στον χώρο της Εκκλησίας, η οποία πρέπει να εκφράζη την ενότητα και όχι την διαιρεμένη κοινωνία.

Ο κίνδυνος αποδυναμώσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου φαίνεται στην Αμερική. Είναι γνωστόν ότι στην Αμερικανική Ήπειρο δεν υπάρχει ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά κάθε Πατριαρχείο και κάθε αυτοκέφαλη Εκκλησία έχει και τις δικές του Εκκλησίες. Το πρόβλημα της Διασποράς είναι ένα πρόβλημα με το οποίο πρόκειται να ασχοληθή η Οικουμενική Σύνοδος που προετοιμάζεται. Επίσης, υπάρχουν και πολλές Εκκλησίες Παλαιημερολογιτών ή Επίσκοποι αχειροτόνητοι. Για να διασφαλισθή η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να αντιμετωπισθούν μερικά προβλήματα, δημιουργήθηκε η λεγομένη SCOBA (Σύνοδος Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων Αμερικής) υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μπορείτε να φανταστήτε την ζημιά που θα υποστή η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, με την αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο διακρίνεται από την οικουμενική του αποστολή και διασφαλίζει την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών;

7. Ερώτηση: Έχει ειπωθεί, Σεβασμιώτατε, ότι για να ενταχθή ένας άνθρωπος στην παγκοσμιότητα, προϋπόθεση είναι να μάθη να ζη και πέρα από τον εαυτό του. Για τους ανθρώπους της Εκκλησίας αυτό ισχύει πολύ περισσότερο αν θέλουν πραγματικά να προσφέρουν με το παράδειγμά τους.
Σπανίως όμως βλέπουμε τέτοια παραδείγματα και το ερώτημα είναι μήπως τελικά η Εκκλησία από χώρος πνευματικός που έπρεπε να είναι έχει καταστεί χώρος απνευμάτιστος; Και δεν εννοώ θεολογικά.

Απάντηση: Ασφαλώς υπάρχει διαφορά μεταξύ παγκοσμιότητας και παγκοσμιοποίησης. Η παγκοσμιότητα έχει σχέση με την λεγόμενη πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία οδηγούμαστε και είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έζησε πάντα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Για την καλή συνύπαρξη των διαφόρων πολιτισμών πρέπει να εφαρμοσθή η λεγομένη αρχή των συστημάτων, σύμφωνα με την οποία πρέπει να υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις ήτοι σαφής γνώση των ορίων μεταξύ των παραδόσεων, σεβασμός της άλλης πολυπολιτισμικής ομάδας και γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων πολυπολιτισμικών ομάδων. Έτσι αποφεύγεται τόσο η πολιτιστική αλλοτρίωση όσο και ο φονταμενταλισμός. Όταν μια Εκκλησία δεν κινείται μέσα σε αυτήν την προοπτική είναι ή εκκοσμικευμένη ή φονταμενταλιστική, καθώς επίσης είναι “απνευμάτιστη”, όπως το χαρακτηρίζετε.

8. Ερώτηση: Ακούσθηκαν τον τελευταίο καιρό κάποιες απόψεις για το ότι είναι ανάγκη να χωρισθή η Πολιτεία από την Εκκλησία για να μη διαταράσσωνται οι μεταξύ τους σχέσεις. Ποιά είναι η γνώμη σας;
 

Απάντηση: Πράγματι, παρετήρησα ότι η πρόσφατη συζήτηση περιστράφηκε και προς την κατεύθυνση αυτή. Διετύπωσα δε γραπτώς την άποψη ότι αυτή η συζήτηση για την διαπάλη μεταξύ κανονικότητος και νομιμότητος, θα γίνη αφορμή να επιχειρηθή, ενδεχομένως, με την πρώτη ευκαιρία, όταν θα γίνη αναθεώρηση του Συντάγματος, να βγή από το τρίτο άρθρο του η αναφορά στον Συνοδικό Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, ή να γίνουν μερικές άλλες ρυθμίσεις και αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ της πολιτικής και της εκκλησιαστικής διοικήσεως, για να μη εμπλέκεται η Πολιτεία σε αυτές τις ενδοεκκλησιαστικές διενέξεις.

Απλώς όμως θα ήθελα να σημειώσω ότι όταν διαβάση κανείς προσεκτικά το τρίτο άρθρο του Συντάγματος σε συνδυασμό με το δέκατο τρίτο άρθρο του θα διαπιστώση ότι δεν υφίστανται μεγάλες εμπλοκές και δεν χρειάζεται αναθεώρηση του Συντάγματος για να γίνουν μερικές νομοθετικές αλλαγές. Άλλωστε, και ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα να είναι νόμος του Κράτους. Θα μπορούσε ένας νόμος της Πολιτείας να ρυθμίζη το νομικό καθεστώς που θα διέπη την Εκκλησία σε σχέση με την Πολιτεία, όπως γίνεται με το Γερμανικό Σύνταγμα, όπως και μερικά άλλα ζητήματα και να δίδεται η δυνατότητα στην ίδια την Εκκλησία να καταρτίζη τον Καταστατικό της Χάρτη και να εκδίδη κανονιστικές διατάξεις για να διοικήται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνας.

Βρίσκω την ευκαιρία να υπογραμμίσω ότι προσωπικά θεωρώ υποτιμητικό να γράφεται στον Καταστατικό Χάρτη (Νόμο του Κράτους) ότι ο Μητροπολίτης δίδει ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου και του Υπουργού Παιδείας την διαβεβαίωση “περί της εκπληρώσεως των "αρχιερατικών" αυτού καθηκόντων” (άρθ. 26 του Νόμου 590/1977), αφού προηγήθηκε η αρχιερατική ομολογία κατά την διάρκεια της χειροτονίας του.

Γενικά πρέπει να γίνη κάτι προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή στην ελευθεροποίηση, τόσο ως προς την διοίκηση της Εκκλησίας όσο και προς την απόδοση της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, αλλά αυτό πρέπει να γίνη μέσα σε μια ήρεμη ατμόσφαιρα και όχι σε εντάσεις.

9. Ερώτηση: Στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας ποιοί από τους σημερινούς Ιεράρχες νομίζετε ότι ξεχωρίζουν;

Απάντηση: Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο, αποτελείται από 81 Αρχιερείς, οι οποίοι διακρίνονται από πολλά και ποικίλα χαρίσματα. Δεν είναι ανάγκη να έχουν όλοι τα ίδια χαρίσματα, γιατί τότε δεν θα υπήρχε αληθινή κοινωνία. Δεν θα ήθελα αυτήν την στιγμή να αναφέρω ονόματα, γιατί θα αδικήσω διαφόρους αδελφούς. Πάντως οι Αρχιερείς που ξεχωρίζουν σε διαφόρους τομείς δεν είναι μόνον αυτοί που παρουσιάζονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

10. Ερώτηση: Για τον Αλβανίας Αναστάσιο ποιά είναι η γνώμη σας;

Απάντηση: Γνωρίζω τον Μακαριώτατο Αρχιεπίκοπο Αλβανίας από Πρεσβύτερο και τον εκτιμούσα, αλλά και εκείνος με αγαπούσε. Υπήρχε μια στενή σχέση και επικοινωνία μεταξύ του Μακ. Αλβανίας κ. Αναστασίου και του αειμνήστου Γεροντός μου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμπωπίας κυρού Καλλινίκου. Είχε έλθει πολλές φορές στην Έδεσσα για ομιλίες και θείες Λειτουργίες. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος είναι εκφραστής της παγκοσμιότητος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, είναι έξυπνος άνθρωπος, έχει πολλά χαρίσματα και είναι γνώστης των συγχρόνων προβλημάτων και γι' αυτό συνεργάζεται στενά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο τον αξιοποιεί σε διάφορες εκκλησιαστικές αποστολές.

Τελειώνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ευλογημένο από τους Πατέρας των Οικουμενικών Συνόδων και η Εκκλησία της Ελλάδος είναι μια ζωντανή Εκκλησία, γι' αυτό και πρέπει το ταχύτερο η κρίση αυτή να περατωθή και να υπάρχη στενή επικοινωνία μεταξύ τους για την ενότητα της Εκκλησίας, την ενότητα της κοινωνίας και την αποτροπή των διαφόρων εθνοφυλετισμών.-

(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Εμπρός, την 21-5-2004)

Σημείωση (Πηγή: "Εκκλησιαστική Παρέμβαση")

ΣΤΑ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ ΣΤΑΧΥΑ ΜΙΑΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

ΣΤΑ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ ΣΤΑΧΥΑ ΜΙΑΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

 

Τα βράδυα αιωρούνται χαροποιά  στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας,ζωγραφίζουν την Πίστη,ως έκθαμβο,αγιοπρεπές θήλυ,που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη,πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων,πορφυροφορούσα κόρη,που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδακινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών,η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας,δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων,σουλατσάρει σε χλοερούς,φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών,,βαστάει  στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων,λούζεται μακάρια  στην μετάνοια ενός αλλόφρονα,που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής,η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού,που μικρά,βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγάθια του αγρού,το ανταριασμένο βουιτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων,που στέκονται πάντα όρθια,νοικοκύρηδες,φρεσκοπλυμμένοι χωρικοί,που τις Κυριακές παίρνουν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών,βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο,εκείνον τον ταπεινό,ολιγογράμματο ιερέα,που έβγαινε στον άμβωνα,να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης,ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα,που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια,σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα,ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο,ταιριαστό μπαχτσέ,με τις ντάλιες,τους κατιφέδες και τους κρίνους,η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών,κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβύθια,τις ελιές και το αχνισμένο,ζυμωτό ψωμί,χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου,σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών,η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών,παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή,στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς και ανυπόκριτες,παιδικές προσευχές,είναι το θεικό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής,το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού,η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού,μακάριοι αυτοί που την βρήκαν,να τους περιμένει με το πρωινό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου.

Γεώργιος Αγιοκυπριανίτης

 

* Ένα μικρό αντίδωρο αγάπης στους κατά Χριστόν αδελφούς μου,κόντρα στην κοινωνική άπνοια των ημερών και στην πνευματική ένδεια των καιρών.

Αναρτήθηκε από ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ στις 2:10 μ.μ.

Περὶ μετανοίας - Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Περὶ μετανοίας - Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

∆ιαγράψωμεν, ἀγαπητοὶ, τὰ τῆς μετανοίας φάρμακα,

ἵνα τῷ τῆς σωτηρίας λιμένι προσδράμωμεν.

Ἐτρώθημεν τῇ ἁμαρτίᾳ·

ἰαθῶμεν τῇ μετανοίᾳ·

διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ διάβολος ἔτρωσε·

διὰ τῆς μετανοίας ὁ Χριστὸς ἐθεράπευσεν·

ἐκεῖνος διὰ τῆς ἁμαρτίας τὰς ῥίζας κατεβάλετο·

ὁ Κύριος πρόῤῥιζον τὴν ἁμαρτίαν τῇ ἀξίνῃ τῆς μετανοίας ἐξέτεμεν.

Ἰδοὺ γὰρ, φησὶν, ἡ ἀξίνη ἐπὶ πᾶν δένδρον κεῖται.

Πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν, ἐκκόπτεται, καὶ εἰς πῦρ βάλλεται.

Ὁ διάβολος τὴν ἁμαρτίαν ὡς ζιζάνιον ἔσπειρε·

ὁ Χριστὸς τῇ δρεπάνῃ τῆς μετανοίας τὴν ζιζανιώδη ἁμαρτίαν ἀπέκειρε.

Κακὸν πάθος ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ καλὸν πρᾶγμα ἡ μετάνοια.

Φύγωμεν τοίνυν τὴν φοβερὰν, καὶ στέρξωμεν τὴν ποθεινήν.

∆ι' ἁμαρτίας ὁ διάβολος εἰς τὴν γέενναν ὁδηγεῖ·

διὰ μετανοίας ὁ Χριστὸς εἰς τὴν βασιλείαν χειραγωγεῖ.

Ἥμαρτες;

Ἡσύχασον·

οὐ γὰρ τὸ ἁμαρτεῖν τοσοῦτον δεινὸν, ἀλλὰ τὸ ἐμμεῖναι τῇ ἁμαρτίᾳ κακόν·

τὸ μὲν γὰρ ἀπολογίαν ἔχεται, τὸ δὲ ἀσύγγνωστον τιμωρίαν ἀποφέρεται.

Ἐπεὶ καὶ ὁ Πέτρος ἀρνησάμενος ἥμαρτε, καὶ Παῦλος διώκων τὸν Χριστὸν παρηνόμησε, καὶ ∆αυῒδ μοιχείαν καὶ φόνον ἐργασάμενος, ἄξια θανάτου ἔπραξεν.

Ἀλλ' εἰ καὶ ὡς ἄνθρωποι ἥμαρτον, ἀλλ' ὡς ἅγιοι μετενόησαν·

καὶ εἰ ἀπροόπτως τοῖς δικτύοις τῆς ἁμαρτίας περιέπεσαν, ἀλλὰ τὴν λύμην τῆς ἀπιστίας ἐκ τῶν τῆς διανοίας ὀφθαλμῶν ἀφελόμενοι, προσέδραμον τῇ μετανοίᾳ, ἵνα δι' αὐτῆς τὴν ἄφεσιν τῶν πλημμελημάτων ἀπενέγκωνται.

∆εῦτε οὖν, καὶ ἡμεῖς προσδράμωμεν τῇ μετανοίᾳ.

Εἰ γὰρ καὶ ἐφόρτισεν ἡμᾶς ὁ διάβολος τῇ ἁμαρτίᾳ,

ἀλλὰ κουφίζει ἡμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς, ὁ γεννηθεὶς ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου Μαρίας,

τῇ μετανοίᾳ τὸ φορτίον τῆς ἁμαρτίας εἰς ἑαυτὸν ἀναδεχόμενος·

Ἴδε γὰρ, φησὶν, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.

Ὁ διάβολος γὰρ τὴν ἁμαρτίαν τοῖς ἀνθρώποις ἐπέθηκεν·

ὁ Κύριος τὴν ἁμαρτίαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀνέλαβεν.

Ἐκεῖνος ἔδωκε τὴν ἁμαρτίαν, ἵνα τῆς ἁμαρτίας ἕνεκεν ἀπολέσῃ τὸν ἄνθρωπον·

ὁ Κύριος ἔλαβε τὴν ἁμαρτίαν, ἵνα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐλευθερώσῃ τὸ ἀτόπημα.

Πρὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας φοβερὸς ἦν ὁ διάβολος,

πρὸ τοῦ σταυροῦ ἀφόρητος ἦν ἡ ἁμαρτία·

ὁ δὲ σταυρὸς νῦν ἔθλασε τῆς ἁμαρτίας τὰ κέντρα·

φανεὶς ἐπὶ γῆς ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὡς ἀστραπὴν ἐπὶ τὸ τῆς γῆς χωρίον τὸν διάβολον κατέπαυσεν·

Εἶδον γὰρ, φησὶ, τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα.

Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐλυμήνατο τοῦ θανάτου τὴν βασιλείαν.

Εἰ γὰρ καὶ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως, καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐν τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδὰμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος·

ἀλλ' ὅμως μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου παίγνιον καὶ νηπίοις γέγονεν ὁ θάνατος.

∆ιὸ πάντες μετὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀνάστασιν ἐπικερτομοῦντες τοῦ θανάτου τὸν τῦφον, λέγομεν·

Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;

ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;

Πρὸ τοῦ σταυροῦ καὶ ἡ τοῦ ὄφεως συμβουλὴ θάνατον ἔπνεε·

μετὰ δὲ τὸν σταυρὸν, μετὰ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἰδοὺ καὶ πρεσβῦται καὶ γυναῖκες, μείρακές τε καὶ ἔφηβοι, ὥσπερ ληνοβάται βοτρύων, οὕτω καὶ αὐτοὶ πατοῦσιν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Ταῦτα ἔφην, ἵνα δείξω τῆς ἁμαρτίας τὴν πτῶσιν, καὶ τῆς μετανοίας τὴν δύναμιν.

Μὴ ὀξύνῃς οὖν καθ' ἑαυτοῦ τῆς ἁμαρτίας τὸ κέντρον, μὴ ἡ σὴ ῥᾳθυμία ἀκόνη γένηται τῆς ἁμαρτίας.

Οὐ κατακρίνῃ ὅτι ἥμαρτες, ἀλλὰ τιμωρῇ ὅτι ἁμαρτήσας οὐ μετενόησας.

Ὥσπερ γὰρ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματός σου γινώσκων ὁ Κύριος, τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην τοῖς ἀνθρώποις ἐπέτρεψε, καὶ πόας πρὸς τὴν ἰατρείαν ἁρμοζούσας τὴν γῆν βλαστάνειν ἐποίησεν·

οὕτω καὶ τῆς ψυχῆς εἰδὼς τὸ εὐόλισθον, καὶ τῆς ἁμαρτίας τὰ τραύματα, ὡς ἀλεξητήριον ψυχῶν, τὴν μετάνοιαν ἔδωκε, καὶ ταῖς θείαις καὶ πνευματικαῖς βίβλοις τὰς τῆς μετανοίας ἀφορμὰς ὥσπερ βοτάνας ἐνέθηκεν, ἵνα ἕκαστος ἡμῶν ἐντεῦθεν ἔχων τῆς ἰατρείας τὸ ἔμπλαστρον, φύγῃ τὸ πάθος, ἐπιθεὶς ἑαυτῷ διὰ τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ μὴ μέχρι ῥημάτων στῇ ἡμῶν ἡ μετάνοια·

ἄτοπον γὰρ διὰ ῥημάτων μὲν ὑφαίνεσθαι τὴν μετάνοιαν,

διὰ πραγμάτων δὲ μὴ οἰκοδομεῖσθαι τὴν Ἐκκλησίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.

Ὁμολόγησόν σου τὰ πλημμελήματα, ἄνθρωπε,

ἐξαγόρευσόν σου τὴν ἁμαρτίαν,

ἵνα λάβῃς σου τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας.

Ἐξαγορεύων, τῆς ἀφέσεως τῶν πλημμελημάτων δέχῃ τὴν δωρεάν.

Μάρτυς ἱκέσθω ∆αυῒδ ὁ λέγων·

Εἶπα, ἐξαγορεύσω κατ' ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῳ, καὶ σὺ ἀφῆκας τὴν ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου.

Νῦν ἐὰν εἴπῃς σου τὸ πλημμέλημα, εὑρίσκεις σου τὴν συγχώρησιν·

φιλανθρωπίας γὰρ ὁ παρὼν καιρός·

ἐν δὲ τῷ μέλλοντι αἰῶνι καὶ θρηνῶν ἀνόνητα θρηνήσεις,

καὶ μεταμελόμενος οὐκ ἀπολαύσεις τῆς συγχωρήσεως.

Ἐν γὰρ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;

Εἰ δὲ καὶ ἐξομολογήσῃ τὸ πλημμέλημα τότε, ὠφελήσεις σαυτὸν οὐδέν.

Καὶ γὰρ ὁ πλούσιος ὁρῶν τοῦ Λαζάρου τὴν ἔνδειαν εἰς εὐθηνίαν μεταβληθεῖσαν,

καὶ τὴν ἑαυτοῦ περιουσίαν εἰς ἄπειρον πτωχείαν καταπεσοῦσαν, ἔστενε μὲν, οὐκ ἠλεεῖτο δέ·

ἐθρήνει καὶ ὠδύρετο, ἀλλ' οὐκ ἀπήλαυσε παρακλήσεως·

ἐζήτει ἔλεον, ἀλλ' οὐκ ἔλαβεν, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς αἰτούμενος, μεταδοῦναι οὐκ ἤθελεν.

Ἐπλούτησεν ὧδε, ἀλλ' ἐπτώχευσεν ἐκεῖ·

ὧδε μεγάλα ἐφύσα ἐπὶ πλούτῳ, ἐκεῖ ἐλεεινὰ ἐφθέγγετο ἐπὶ πενίᾳ·

ὧδε οἴνων εἶχε χειμάῤῥους καὶ μύρων πηγὰς, ἐκεῖ καὶ σταγόνα ὕδατος ζητῶν οὐκ ἐλάμβανεν, ἀλλ' ὧδε κἀκεῖσε περιέῤῥει, ὑπὸ τοῦ ἀΰλου πυρὸς κατατηκόμενος.

Προσδράμωμεν οὖν καὶ ἡμεῖς τῇ μετανοίᾳ·

μετανοίας γὰρ καιρός·

σβέσωμεν τῆς ἁμαρτίας τὴν φλόγα τῇ δρόσῳ τῆς μετανοίας·

μὴ τῇ μακροθυμίᾳ τοῦ Θεοῦ προσχὼν, ἀμεταμέλητον κτήσῃ καρδίαν·

μή σου σκληρύνῃ τὴν γνώμην ἡ τοῦ Θεοῦ χρηστότης.

Τὸ γὰρ χρηστὸν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἀγείρει καὶ ἄγει.

Ὅρα οὖν μὴ κατὰ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμεταμέλητον καρδίαν θησαυρίσῃς σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.

Ἥμαρτες; Μετανόησον·

μὴ διὰ τῆς ῥᾳθυμίας ἀνίατον σεαυτῷ τὸ πάθος ποιήσῃς.

Σκότος ἀλλοιοῦται, φωτὸς φανέντος·

καὶ ἁμαρτία ἀφανίζεται, μετανοίας ὀφθείσης.

Γεωργὸς ἑαυτοῦ γένου·

ὡς ζιζάνιον ἔκτιλον τὴν ἁμαρτίαν, ὡς ἄκανθαν θέρισον τὴν παρανομίαν,

ὡς ἀγριελαίου κλάδον, ὡς ἀνήμερον καὶ ἄκαρπον φυτὸν ἔκκοψον τὴν ἁμαρτίαν.

Χαίρουσι δαίμονες ἁμαρτίαν ὁρῶντες,

ἀγάλλονται ἄγγελοι μετάνοιαν καθορῶντες.

Εὐφραίνονται γὰρ, φησὶν, οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν κυριακὴν φωνὴν,

ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.

Μὴ γυμνώσῃς σαυτὸν, ἄνθρωπε, μὴ ῥίπτῃς τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν παντευχίαν,

ἵνα μὴ εὐάλωτος γένῃ τοῖς πολεμίοις·

τῷ τῆς μετανοίας θυρεῷ δέχου καὶ τίνασσε τῆς ἐπιθυμίας τὰ βέλη.

Ἡδεῖα ἡ πορνεία, ἀλλ' ἐπιβλαβής·

τραχεῖα ἡ σωφροσύνη, ἀλλ' ἐπωφελής.

Ἡ πορνεία συμπράττουσαν ἔχει τοῦ σώματος τὴν φύσιν·

ἡ σωφροσύνη συνεργοῦσαν ἔχει τοῦ Πνεύματος τὴν χάριν.

Ὅπου τοίνυν πορνεία, ἐκεῖ ὁ διάβολος κατοικεῖ

ὅπου δὲ σωφροσύνη, ἐκεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπαναπαύεται.

∆ιὰ τοῦτο ὁ μακάριος Παῦλος λέγει·

Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθείρει τοῦτον ὁ Θεός·

καὶ πάλιν φησίν·

Ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο.

Στήσωμεν οὖν τῆς ἁμαρτίας τὴν ῥύμην τῇ ἀγκύρᾳ τῆς μετανοίας, ἵνα μὴ ἡ ἐπάλληλος τῶν ἐπιθυμιῶν ἀντίπνοια ναυάγιον ἡμᾶς ὑπομεῖναι παρασκευάσῃ.

Ἀλλ' οἱ μὲν πλωτῆρες ναυάγιον ἐν ὕδασιν ὑπομένουσιν, οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ποταμὸν τοῦ πυρὸς τὸν ῥέοντα ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ὡσεὶ μόλιβδος καταποντίζονται, οὐ σὺν ἅρμασι καὶ ἵπποις, ἀλλὰ σὺν λογισμοῖς καὶ γνώμαις.

Αἰδεσθῶμεν οὖν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀγαθότητα, ἐντράπωμεν αὐτοῦ τὰ πάθη, μὴ ματαιώσωμεν αὐτοῦ τοὺς μώλωπας, μὴ τὴν αἰσχρὰν ἡδονὴν τῆς καλῆς αὐτοῦ προκρίνωμεν ἡδονῆς καὶ ἐντολῆς, μὴ κακοῖς τὸν εὐεργέτην ἀμειψώμεθα, μὴ λάβωμεν αὐτοῦ τὰ μέλη, καὶ ποιήσωμεν πόρνης μέλη·

οὐκ ἐσμὲν γὰρ ἑαυτῶν κύριοι·

τιμῆς ἠγοράσθημεν.

Τίς δὲ ἡμᾶς ἀπέδοτο, ἢ τίς ἡμᾶς ὠνήσατο;

Ὁ διάβολος ἡμᾶς ἀπέδοτο διὰ τῆς ἁμαρτίας,

ὁ Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασε διὰ τῆς δικαιοσύνης.

Πῶς δὲ ἡμᾶς ἠγόρασε; χρυσίον, ἢ ἀργύριον δούς;

Οὐχὶ, ἀλλὰ τὸ οἰκεῖον αἷμα τὸ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολύ·

πάσας γὰρ ἡμῶν τὰς ἁμαρτίας ἠγόρασε·

πολλαὶ δέ εἰσι, καὶ ποικίλως καὶ διαφόρως ἐνοχλοῦσαι ἡμῶν τὴν σωτηρίαν.

Ποίας ἁμαρτίας;

Τὰς τοῦ νόμου·

ἀλλ' οὐχ ὅτι ὁ νόμος ἁμαρτία, μὴ γένοιτο·

ἀλλ' ὅτι ἐκτὸς νόμου ἁμαρτίαν οὐκ ᾔδειν.

Ἐπεὶ οὖν ὁ νόμος ὡς παραβάτην με ἔνοχον κατάρας ἐποίει, διὰ τοῦτο ἐλθὼν ὁ Χριστὸς Ἰησοῦς ἐξηγόρασέ με ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα.

Μὴ τὴν πάνδημον οὖν πρόνοιαν τοῦ διαβόλου προκρίνωμεν τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ·

μὴ πρὸς χάριν τῆς ἁμαρτίας παραδράμωμεν τῆς μετανοίας τὸ κάλλος.

Εἰ φοβῇ τὴν ἀπειλὴν, κατάφυγε ἐπὶ τὴν ἐντολήν·

εἰ μὲν μέλλουσαν κρίσιν ἀποδρᾶσαι θέλεις, ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ, καὶ ποίησον ἀγαθόν·

τουτέστιν, ἀπόθου τὴν ἁμαρτίαν, καὶ ἐργάτης γένου τῆς μετανοίας, ἵνα ὁ μὴ βουλόμενος τὸν θάνατον τῶν ἁμαρτωλῶν ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῇν αὐτοὺς, ἀποδεξάμενός σου τῆς ψυχῆς τὴν προθυμίαν, χαρίσηταί σοι τὴν ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας·

ἡμεῖς δὲ ὑπὲρ τῶν εἰρημένων αἶνον καὶ δόξαν ἀναπέμπωμεν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis